Մի ախչիկը մոտեցավ, ասեց․— Ա՛յ տղա, ի՞նչ տղա ես դու։
— Իմ քվերտինք,— ասեց տղեն,— ես էկել եմ Սոյլամազ խանըմին առնելու։
Ասեց.— Կառնես դո՜ւ, ինչ եմ ասըմ, կառնե՜ս։
— Գիտե՞ս ինչ կա ա՛յ տղա, մենք իրեք հետ քեզ հետ նարդի խաղալ պըտենք, թե դու մեզ տարար, էս մեր լավ շորերը քեզ, թե որ մենք տարանք, քու ունեցածը մերն ա, անխոս վե կդնես, մենք կտանենք քեզ թաքավորի ախչկա կուշտը, նա ինչ որ կասի մեզ, մենք էլ էն կանենք։
Բերին նարդին դրին, հաղացին, իրեքն էլ էտ տղին տարան։
— Դե վե կաց, ա՜յ տղա, վախտն ա, տանենք քեզ թաքավորի ախչկա կուշտը, մենք գիտենք, որ հըմի էտ ախչկանը կառնես։
Ձեն տվին.— Սոյլամազ խանը՜մ։
Դուս էկավ թաքավորի ախչիկը։
Ասեցին.— էս եսիրը բերել ենք, ի՞նչ անենք։
Մի թղթի վրին գրեց թե․ «Կհանեք դրա թազա շորերը, մի հին շոր կբերեք կհաքցնեք, կտանեք զաթրի գոմը, հ’առավոտենց տասնըհինգ զաթիր կանեք հ’առաչը, ղարավուլով տանի արածացնի, հ’իրիկունը գա՝ գոմըմը քնի»։
Ախչկերքը աղի շորերը հանեցին, մի ձեռք հին շոր բերին հաքցըրին, էրկու ղարավուլով տարան զաթրի գոմը, տասնըհինգ զաթիր տվին, որ տանի արածացնի, բերի, գոմըմը քնի։
Օխտը տարի զաթիր արածացրուց։
Օրերի մի օրը հ’իրանց քաղաքից մի սովդաքյար պատահեց։
— Բարով քեզ, սովդաքյար ախպեր,— ասեց տղեն։
— Ասսու բարի՛ն, բարո՛վ։
— Մի նամակ ունեմ, տանեք տա՞ք Նաճիր սովդաքյարին։
— Տո՛ւր։
Տղեն ուզըմ էր գրի թե․ «Ես Սոյլամազ խանըմի կշտին բռնավոր եմ, հ’իրիկունը հասնի նամակս՝ կնկանս գլուխը կտրեցեք, հ’առավոտը հասնի՝ հ’առավոտը կտրեք», սխալվեց, գրեց կնկա վրա թե․ «Հ’իրիկունը հասնի նամակս՝ հորս ու մորս շլինքը կտրա, հ’առավոտը հասնի՝ հ’առավոտը կտրա»։
Հասավ նամակը հորը, կարթաց հերը, ասեց․— Կնիկ, ըստի հ’արի, տես ինչ նամակ ա գրել տղեդ, հարսին էլ կանչա գա։
– Հ’ա՛րի, մեր շլինքը կտրա, որթի՛, որ մարթդ գրել ա։
