Հարսը ընչար էտ օրը կեսառի հետ խոսացած չէր, հ’առաչ կաննեց հարսը, ասեց.— Իմ ծնողնե՛ր, իմ բախտիցն ա. մենակ մի բան խնթրիլ պըտեմ։
— Ի՞նչ ես ռւզըմ, որթի ջա՛ն։
— Կէթաս կառնես ինձ հըմար մի ձեռք թաքավորի տղի շոր, որ հաքնեմ, իմ սիրունութունի հավասար ըլի, մի հատ շատ լավ ձի եմ ուզըմ քեզնից, մի խուրջին ոսկի եմ ուզըմ քեզնից, էլ հ’ուրիշ բան ուզըմ չեմ. ես կէթամ տղին կբերեմ. իմ պարտականութունն ա, քանի որ լծան տակ եմ մտել։
Կեսառը գնաց, մի ձեռք տղամարթու շոր կտրել տվուց, թաքավորի տղի լայաղ շոր, բերուց, հարսը հաքավ, մազերը խուզեց, նի’լավ ձին, խուրջինը կապեց թարքը, մի հատ գուրզ վե կալավ, մի հատ թուր, մնաս բարով արուց՝ գնաց։
Գնաց, Սոյլամազ խանըմի չայըրի մեչ, հ’ախպրի կշտին վեր էկավ, խուրջինը դրուց հ’առաչը, հացը հանեց, որ ուտի։ Տեհավ իրեք հատ սիրուն ախչիկ էկան։
Ջառիեքը հ’իրար ասեցին.— Ա՛յ, թաքավորի տղա՜։
Ջառիի մինը ասեց.— Ախպեր ջա՛ն, ո՞ր թաքավորի տղեն ես դու։
— Իմ քվորտի՛նք, Արևշատ թաքավորի տղեն եմ։
— Հ’ո՞ւր ես էթըմ, աստված հ’աչողա։
— Լսել ենք որ ըստի մի Սոյլամազ խանըմ կա, տենենք կա՞րանք առնի, թե ոչ։
— Գիտե՞ս ինչ կա, ախպեր․ մենք նրա ջառիեքն ենք, մենք իրեքս պըտենք նարդի հաղանք, թե դու մեզ տարար՝ մենք քու մարջը տանք, թե որ մենք տարանք՝ դու մեր մարջը տաս։
— Դե բերեք հաղանք։ Ի՞նչ ունեք, քվորտինք։
— Մեր հաքի շորերն ա, մեր կռան ոսկե բիլազուկն ա, մեր հ’անգաջի օղերն ա, մեր ունեցածը էտ ա։ Հըմի քոնն ասա։
— Ինձ էլ ունեմ մի հատ լավ ձի, մատիս կա չորս հատ լավ մատանիք, մի խուրջին էլ ոսկի ունեմ․ թե որ կտանեք՝ կտամ ձեզ, իմն էլ էտ ա։
Նարդին բերին դրին հ’առաչները, տղեն ձիու ճիպոտը դրուց հ’իրա կողքը,— Դե՛հ, քցեցեք,— ասեց։
Գցեցին, մնին տարավ։
— Էս մին, ախչկերք,— ասեց։