Ասեց.— Սովդաքյար, էտ խի՞ ես նոթերդ կիտել։
Ասեց.— Բա չես ասի՝ մի թոռն ունեի, տվել ի հ’ուսումի, գնացի որ բերեմ, էկանք, քշերը մեշըմը կացանք, մի կրակ էրևաց, թոռս գնաց, որ էտ կրակից կրակ բերի, որ կրակ անենք, տաքանանք, գնաց էլ չէկավ, ես էլ մաթալ եմ մնացել, թե ի՛նչ անեմ։
Ասեց.— Վա՜յ, վա՜յ, ըտեղ մի հրեղեն ախչիկ կա, նրա ձեռն ընկած ըլի, կարալ չես քթնիլ։ Ինամ չունեմ, շատ ղոչաղ տղա ըլի, էթա դրա ձեռից առնի՝ բերի։
Ասեց, գնաց հ’իրա ճամփեն։
Պապն էկավ հասավ հ’իրանց տուն, տղի մերը տեհավ, որ շատ ունքերը կիտած ա, ասեց.— Ափո՛ւ, բա իմ Ասատո՞ւրը։
— Էհ, որթի՛,— ասեց,— ցավ չունե՞ս,— ասեց ու լաց էլավ։
Թող դրանք ըտեղ լաց ըլեն, մենք գանք տղի կուշտը, տղեն ափսոս ա։
Էտ ախչիկն ասեց տղին.— Տղա, ես քեղ տնազ պըտեմ անիլ։
— Ընչի՞ հըմար, ինձ սըպանելո՞ւ։
— Չէ՛, ա՛յ տղա, մեր տանը ինձ մի պատկեր քաշող ունեմ․ կէթանք կքաշվենք էրկուսս էլ, թե ինձանից սիրուն էլար՝ զաթի հ’իբար կառնենք, սիրուն չէլար՝ էրկու հատ արաբ ունենք, կասեմ շլինքդ կկտրեն, մենձ ախպերս իսանի միս ա ուտըմ՝ կուտի։
Էտ ախչկանն էլ օխտը ախպեր ունի, գնացել են ավ։
Ախչիկը տղին վե կալավ, գնաց տուն։
— Ախչի, ինձ թող մի բախչեն ման գամ, տենեմ էս ինչ ջուռա բախչա ա, գիտեմ ինձ սըպանիլ պըտես։
Տղին թողուց բախչեն, էլի դուռը շինեց։
Տղեն գնաց, տեհավ ոչ մի երկրըմ ըտենց բախչա չկա. մի հատ մառմար հավուզ կա, անթառամ ծաղկով լիքը, տենողի ֆոքին ա փառավորվըմ։
Վե կացան, գնացին վիրի օթախը․ կանչեց պատկերը քաշել տվուց, թամաշ արուց, տեհավ որ հ’իրանից սիրուն ա, ասեց.— Ես քեզ իմ ախպորտանցից կպըհեմ, մի հնարքով քե կազատեմ, կառնեմ։ Տարավ, մի ջոկ տեղ պըհեց։
Հ’իրիկունը ախպերտինքն էկան, ասեցին․— Ըստիան իսանի ֆոտ ա գալի։
