Ըտե տանուտերը կանչեց Էրևանցուն։
Ասեց․— Էս մարթը մեր տունն էկել ա, հըմա ես չեմ գիդըմ։
Ասեց.— Էս մարթն ասըմ ա՝ քու հ'աշկի մեկը սրանն ա, հըմի ուզըմ ա, ի՞նչ ես ասըմ։
Ըտի դա մի օր ժամանակ խնթրեց։
Էտ տղեն դուզ գնաց հալիվոր դուքանչու կուշտը։
Ասեց.— Վիրև՝ աստված, ներքև՝ դու, ինձ մի ճար արա։
Ասեց.— Թե ճար անի՝ էն աշչին կանի։
Գնաց աշչու կուշտը։
Ասեց.— Վիրև՝ աստված, ներքև՝ դու, ինձ մի հետ ազատել ես, էս հետ էլ պըտի ազատես։
Ասեց.— Էլեդ կէթաս էն օթախըմը օջաղի ծակը բաց կանես՝ ընդիան անգաջ կանես. Թոփալը, Քյոսեն, Քոռը պըտի էլի Խեր–Սոլլամաղին խոսացնեն։ Ընտե կիմանաս՝ ինչ ա ասըմ, էն էլ կանես։
Տղեն իրա վախտին գնաց էտ օթախը, էտ ծակը բաց արեց, անգաջ դրեց, տեհավ դրանք Խեր-Սոյլամաղին բերին խոսացրին։
Ասեց․— Էրևանցին Թոփալի ձեռիցը պրծավ, Քյոսի ձեռիցը պրծավ, տենանք իմ ձեռիցը ո՜նց ա պրծնըմ։
Ասեց.— Նա Էրևանցի ա. դուք նրա հետ չեք կարա։
Ասեց.— Էլ նա ի՞նչ կարա անի, որ իմացավ, թե հ'աշկը պըտի հանեն, կթողա կը փախչի։
Ասեց.— Խի՞ ա փախչըմ, կասի, «Շատ լավ, իմ մի հ'աշկն էլ հանեք, Քոռի էն մի հ'աշկն էլ հանեք, դրեք կշեռքը կըշռեք, թե որ բարեբար ըլի, տվեք նրան»։
Էքսի օրը տղեն հենց ըտենց էլ ասեց։
— Բե՛րեք, իմ մի հ'աշկն էլ հանեք, նրանն էլ, դնենք կշեռքը կըշռենք, թե որ բարերար էլավ, նրանն ա, տվե՛ք նրան։
Քոռը էտ որ լսեց, մհանեն դուռն արեց ու դուս էկավ, վե կալավ Թոփալին ու Քյոսին, ու էն էթալն էր որ գնաց, մինչի հըմի էլ, որ Էրևանցու անըմն են լսըմ, թողըմ, փախչըմ են։
Նոր ըտե էտ տղեն իրա բեռները ծախեց, մի բեռը տվեց աշչուն փեշքաշ, էտ քյարվանսարեն էլ թողաց դրան, իրա բեռները ոսկի շինած, ետ դառավ իրանց վաթանը։
Նրանք հասան իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին։
Ըտե ասսանից իրեք խնձոր վեր ընկավ, մեկն՝ ասողին, մեկը՝ լսողին, մեկն էլ՝ անգաջ դնողին։
