Մի մարթ ու կնիկ են ըլըմ, ունենըմ են մի հատ թամբալ ախչիկ: էտ ախչկա ձեռքիցը ոչ մի բան չի գալի:
Հերնը մերը մտածըմ են. «Ա՛յ որթի, բա որ դու մարթի գնաս, քու բանը ո՞նց կըլի»:
Մարթը կնկանը կասե. ― Ա՛յ կնիկ, ո՞նց անենք, որ մեր ախչիկը մարթի գնա, տանը չմնա:
― Ի՞նչ անենք, բեր ասենք, որ՝ որթի՛, մեր ազգը շատ բանելուց թիթեռ ա դառնըմ: Էն վախտը քեզ չեն թողալ աշխատանք անես:
Ուրիշ գեղըցիք գալիս են էտ ախչըկանը նշան են անըմ:
Էկավ հարսանիքի օրը, որ պետք ա տանեն, հերը ախչկանը ասաց. ― Ա՛յ որթի, մորաքրոչդ տես՝ քու օրը լաց ի՛լ, որ շատ աշխատանք չտանես. թե չէ կըլես թիթեռ, կթռչես էրկինք:
Խնամիները հրսանիք արին, տարան: Կեսուր-կեսարը հարսին աշխատանքի չին թողըմ գնա, վախենըմ ին, որ թիթեռ դառնա: Մի վախտ ետը հերթըքիցը մի հատ թիթեռ թռա՜վ, վեր էկավ հարսի թևերի վրա:
Հարսը թիթեռին ասաց. ― Բարո՛վ, հազար բարի էկար մորքուր ջան, ո՞նց են տղեքդ, ախչկեքդ:
Կեսուրը հարց տվեց հարսին. ― Էտ ի՞նչ մորքուր ես հարցնըմ:
