Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/495

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ես թաքավոր։ Եմ հերս քասըբացավ, էլավ նախրչի, ես էլ եմ նախըրչի:

Վաղիր-վաքիր ասեցին.– էտի աղորթ է, մարթ կա կհարստանա, մարթ էլ կա՝ կքասիբանա։

— Դե գնա, հ'առավոտ արի,— ասեց թաքավորը։

Տղեն գնաց, էն մեկել օրը նորից էկավ, ասեց.– Թաքավո՛ր, որ իմ հերս քասիրացավ, էլավ որ էթա օտար երկիր աշխատանք անի, մորս ասեց․ «Կնիկ, թնդիրը վառի, որ ես գամ, հաց ուտեմ ու էթամ»։ Հերս գնաց գեղի մեչը, շա՛տ ետացավ։ Մերս վառեց, խավիծ էփեց։ Տեսանք, որ հերս շատ ետացավ, հորս փայը մերս վե կալեց, լցրեց մե ամանի մեչ, գրեց մեր թախտի տակը։ Մնացածը մենք կերանք։ Հետո հերս էկավ, մերս ասավ․ «Դե նստի, հաց բերեմ կե»։ Հերս ասավ. «Ընկերներիս տունը կերեր եմ, չեմ ուտի»։ Հերս գնաց։ Հորս էթալուց ետ օխտը տարի չէկավ։ Ես մեծացեր ի՝ էղե տասնէրկու տարեկան տղա։ Մե օր խապար էկավ, ասին, «Հերդ գալըմ է»։ Ես վազեվազ գնացի հորս դեմ։ Հորս հետ մեկտեղ էկանք տունը։ Հերս ասեց. «Կնիկ, ես սոված եմ, մե քիչ հաց բեր ուտեմ»։ Մերս ասավ. «Յավաշ էլլեմ, թնդիրը վառեմ, կերակուր էփեմ»։ Ես ասի. «Ատե, բա էն տարին որ էթում էր, խավիծ արեցիր, բա հայրիկի փայը ո՞ւրա, բե թող ուտի»։ Մերս ասեց. «Վա՛յ, անջաղ միտս ընկավ, էն է, թախտի տակն է»։ Ու գնաց բերեց, դրեց հորս դեմը․ վրեն չորս մատ թոզ էր դրե, էդ թոզը վրայիցը դեն քերեց ու վե կալեց մի թիքա դրեց բերանը։ Ընենց տաք էր մնացե խավիծը, որ բերանը դաղեց, բեյնից քցեց գետինը, գետինը ծակավ, գնաց գետնի տակը, հ'ընգավ ծովի մեչը, էնենց խշշաց, որ հլա խշշոցը անգըճիս է։

Նստող մարթիքն ասին.– Դրա կեսը աղորթ է:

Էդ օրն էլ խեղճ տղին ղրկեցին։

Տղեն գնաց հ'ընգավ դես ու դեն, բավականի ուռ քաղեց, բերեց մե մենծ սապատ գործեց, դրեց մի հատ օրանի սելի վրա, լծեց եզները ու դուզ քշեց թաքավորի դուռը։

Դուռը ծեծեց, դռնապահն ասեց.– Ո՞վ ես։

— Ես եմ,– ասավ,– բաց դուռը, մի սութ եմ բերե, դուռը չի մտնի։ Դուռը բացեց։ Սելը զոռով քաշեցին հայաթը, կայնացրին։

Տղեն էլավ դո՜ւզ թաքավորի կուշտը։ Ասեց.– Թաքավոր, էն սապատովը, որ իմ հորը փող եք պարտք, տվեք, ես էթըմ եմ։