Ժամանակին կըլի չիլի, մե քյասիբ մարթ կըլի: Էտ մարթը շատ անխիղճ կըլի: Կունենա մե ջուխտ եղ. նա՝ կթողա էտ եզներին արոտ անեն, նա՛ ջուր կթողա՝ ջուր խմեն։ Էտ մարթու անուն Օհան տայի կըլի: Վացցունըհինգ տարեկան մարթ՝ նա՛ ավլատ ունի, նա՛ թավլաա:
Օհան տային օրերից մի օր եղները կտանի վար կանի. եզներ սովածըթունից կնհարեն:
էտ անասունի մեկը լեզու կէլնի, Օհան տայու հետ կխոսա.— Անա՛ստված մարթ, մինչև մկա դու մեզի չարչարեր ես, ըտրա խամար դու ժառանգ չունիս: Թո՛ղ, մենք մեր բերանով արոտ անենք, մե բատ ջուր խմենք է՛լի:
Օհան տային եզներ թողեց, էկավ մեկ էրկու խուրց խոտ քաղեց, թալեց իրա կրպան[2], էկավ տուն։
Ասեց.― Կնի՛կ, էլի, եզներու դեմ կայնի:
Կնիկը պատասխանեց, ասեց,― Ա՛նխիղճ-անաստված, դու մինչև մկա լա՛լ էիր, քյա՛ռ էիր, որ ինձի խետ չէիր խոսա, մկա ի՞նչ պատահավ, որ խոսեցիր։
Օհան տային ասեց.― Կնի՛կ, դու մնաս էրեխով, ընձի կհայտնես։
