Ասըմ ա․— է՛ծ, մորթվի՛-քրթվի՛, էրեխեքիս, կնկաս հետ ուտենք։
Էծը մորթվըմ, քըթվըմ ա, ուտըմ են, էծն էլ ընտեղ կայնած ա։
Մարթը նորից դուրս ա գնըմ ման գալու, կնիկը նորից էթըմ ա սիրողին հայտնըմ։
Գալըմ են տունը, կնիկն ասըմ ա․— է՛ծ, մորթվի–քրթվի, ես ու ըռեսի տղեն ուտենք։
Էծը անըմ ա․— Կի՛, կի՛, կի՛։
Կնիկը մեկ էլ ա ասըմ։ Է՛լը էծը անըմ ա․— Կի՛, կի՛, կի՛։
Կնիկը բարկանըմ ա, անթրոցով[1] ղարկըմ ա էծին, անթրոցը կպնըմ ա էծից, կնիկն էլ կպնըմ ա անթրոցից։
Կնիկն ասըմ ա․— Ըռեսի՛ տղա, արի ընձի պոկի։
Ըռեսի տղեն գալըմ ա պոկելու, ինքն էլ ա կպնըմ։
Էդ վախտը հարևանի պառավը գալըմ ա փոշի[2] տանի, ասըմ են․— Արի պոկի՛, գանք տանք։
Պառավն էլ ա կպնըմ։
Էդ վախտը մե հատ աղքատ գալըմ ա բաժին ուզելու։
Ասըմ են․— Արի պոկի՛, քեզի ողորմություն տանք։
Աղքատն էլ ա կպնըմ պառավից։ Էծը տան մեչը գյոնդ[3] ա խաղցնըմ։
Տան տերը ներս ա մտնըմ։ Տենըմ ա, որ էծը գյոնդ ա բռնե տան մեչը, ասըմ ա․— է՛ծ, կայնի։
Էծը կայնըմ ա։ Բիձեն հարցնըմ ա աղքատին․— Ա՛յ աղքատ, դու խի՞ ես էկե։
— Էկա ողորմութուն ուզելու, ասին․ «Արի պոկի», էկա՝ կպա։
Ասըմ ա․— Է՛ծ, աղքատին թո՛ղ։
Աղքատին թողըմ ա։
Ասըմ ա․— Ա՛յ պառավ, դու խի՞ ես էկե։
Ասըմ ա.— Էկեր ի լորուն փոշի տանելու, ասին․ «Արի պոկի»։ Էկա՝ կպա։
Ասավ․— Է՛ծ, պառավին թո՛ղ։
