ջվալը, ձինըդ կուղարկեմ մեր արտը: Կէթանք արտը, ջվալի բերանը բաց կանեմ, կհեծնես ձինըդ և կէթաս, տերտերի հերն էլ անիծած:
Գշերը քնան, առավոտը հենց ըտենց էլ արեց: Խնամուն դրեց ջվալը, բերանը պինդ կապեց, դրեց ապլոբու[1] վրեն, եզները լծեց, քշեց դեպի արտը: Հլը նոր էր շարժվե տեղից, էն կողմից տերտերը պատահեց:
— Հա՜, օ՛րհնած, խնամին ո՞ւր ա,— ասեց նա։
— Խնամին տունն ա, տերտե՛ր ջան։
— Էտ դու ու՞ր ես էթըմ։
— Ցանք եմ էթըմ, տերտե՛ր ջան։
— Որ ցանք ես էթըմ քո սերմը օրհնել տվե՞լ ես։
— Ո՛չ, տերտեր ջան, իրիկունը կբերեմ մի ճանկ, կօրհնես։
— Լավ չի՞լլի,— ասավ տերտերը հերսոտած,— որ էդ ջվալի միչինը օրհնենք, տանես, ցանես։
— Կարելի ա, տերտե՛ր ջան, օ՛րհնի։
Տերտերն առաչացավ մե հատ երկաթե գավազան ձեռին և ըսկսեց օրհնել: Գավազանը վրա բերեց և մի հատ խփեց ջվալին.— Աստված օրհնե քո՛ ցորենը, քո՛ գարին, քո՛ աճարը, քո՛ կտավատը, քո՛ ոսպը, քո՛ նոխուտը, քո՛ լոբին…,— ասեց ու ամեն սերմին՝ մե հատ տվեց ջվալի գլխին…:
— Դե գնա՛ օրհնած, մեկը հազար ըլլի:
Տերտերը գնաց տուն, մարթը՝ դեպի արտը: Հենց արտը հասան, ջվալի բերանը հարցդեց, տեսավ՝ խեղճ խնամին կիսամեռ ա:
Հարցրեց.— Հը՛, խնամի, ո՞նց ես:
— Ա՛յ տերտերի տունը քանդվի, լավ էր, որ քուռուշնեն էլ չօրհնեց, միտը գնացեր էր, թե էն էլ օրհներ, ես կմահանեի:
Ըտուց ետը, խեղճը էլավ հեծավ ձինը, գնաց. էն գնալն ա, որ գնըմ ա:
- ↑ Ֆուրգունի առաջի երկու ակները (ծանոթ. բանահավաքի):
