Այս էջը հաստատված է
Ըլըմ ա, չի ըլըմ, մի հայի տղա ա ըլըմ, ունենըմ ա մի հատ մեր:
Ըտրանք անհատ են ըլըմ:
Էտ տղան լսըմ ա, որ կոմխոզ[1] կազմեցին․ մտիկ ա անըմ, որ կոմխոզը լավ ապրուստ ա անըմ, լավ վայելչութուն ա անըմ, կպնըմ ա մոր յախեն:
— Ա՛յ մեր,— ասըմ ա,— արի մենք էլ էթանք կոմխոզ:
Մերն ասըմ ա.— Ա՛յ որթի, ես մենծացել եմ, ես կոմխոզ չեմ ըլիլ:
Ետով տղեն ասըմ ա.— Ա՛յ մեր, դու տենըմ ե՞ս՝ ոնց են ապրըմ մեր գեղի կոմխոզնիկները, դու տե՛նըմ ե՞ս՝ ինչ վայելչութուն են անը՞մ:
Մերն էլ զաթի ասըմ ա.— Ո՛րթի, ո՛ւզըմ ես՝ գնա, ուզըմ ես՝ մի գնա, ես չեմ ըլըմ կոմխոզ:
- Ա՛յ մեր,– ասըմ ա տղեն,– ես սիրըմ եմ կոմխոզի միչին կոմխոզի մի ախչիկ, ինքը կոմսըմոլ: Ախչիկը ասըմ ա. «Որ դու կոմխոզ չիլես, ես քեզ չեմ տոնիլ»։
Մերը էլը չի ուզըմ գնա: Տղեն ուզըմ ա մորը հազով հասկացնի, տեսնենք ո՞նց կհասկացնի.
- ↑ Կոլխոզ բառի հնչյունափոխված ձևն է, (ծանոթ. կազմողի):
