Ժամանակօվ կար չկար՝ մի պառավ կար, ըդրան ունէր մի ախչիկ. էտ ախչկանը բէրուց տղի շօրէր հաքցրուց, վօր հարէվանի տղէքանց հէտ հաղ անի։
Օրվա մի օրը թաքավօրի էրէխէն կօրավ, էտ պառավի տղէն քթավ, բէրուց տվուց պառավին ասէց.— Նանի, ջան, նանի, էս քօրփա բալին քթէլ էմ, պահա։— Պառավը վէ կալավ պահէց։
Թաքավօրը ջառչի քցէց, թէ.— Իմ էրէխէն կօրէլ ա, օվ քթէլ ա՝ բէրի, ինչ ուզի՝ կտամ։
Էտ ձէնը էկավ ընգավ պառավի հ’անկաջը, իմաց արուց թաքավօրին, թէ էրէխէն իրա կշտին ա։ Նազիրը նի էլավ Լյուլիզար ղսրախը, էկավ պառավի կուշտը, վէ կալավ էրէխուն, վօր տանի թաքավօրին, պառավի տղէն էլ հէտը գնաց։ Ճամփին Լյուլիզարը ասէց պառավի տղին.— Ախչի՛, թաքավօրը վօր ասի՝ ուզա՛ տամ, ինձ ուզա, էլ զատ ուզէս ոչ։
Գնացին թաքավօրի կուշտը, թաքավօրը խտըտէց իրա կօրած էրէխին, յէտ դառավ պառավի ախչկան ասէց.— Ուզա՛, տամ։
Տղէն ասէց.— Թաքավօրն ապրած կէնա, յէս քէզանից Լյուլիզարն էմ ուզըմ։
Թաքավօրն ասէց.— Ւմ թաքավօրութունը մի Լյուլիզարն էր, վօր Լյուլիզարս տվի, ախչիկն էլ պըտի տամ քէզ։
Բերուց օխտն օր, օխտը քշէր հարսանիք արուց, ախչիկը տըվուց էտ տղին։