Ժամանակով մի թաքավոր կար, անըմը Աբգար էր, ուներ իրեք տղա: Աբգար թաքավորը ասսու կշտին հ'ուխտ էր արել, որ տղեքը չափը լքցնեն, իրեք տղեն մի հոր ախչիկ ուզեն, որ կնանիքը հ'իրար հետ վարվեն:
Տղեքանց չափը լքցրվեց, թաքավորն ասեց. – Գնացեք իմ մուրազը տեղը տվեք, իրեք քիր գտեք՝ հ'ամեն մինըդ մինը աոեք, վե կալեք էկեք:
Տղեքը վե կացան գնացին Արևշատ թաքավորի տանը վեր էկան: Իրեք տարի ըտեղ կացան՝ հեչ բան չասեցին:
Օրվա մի օրը թաքավորը կնկանը ասեց թե. – Մի հարցրու, տես էտ տղեքը խի՞ են էկել:
Կնիկը հարցրուց, տղեքն ասեցին թե. – Էկել ենք քու ախչկեքը ուզենք:
— Բա' էսքան վախտ խի՞ իք բանտ ըլում, խի չիք ասըմ:
— Ամանչըմ ինք:
Կնիկն էկավ թաքավորին ասեց, թաքավորը ռազի էլավ, հ'իրեն ախչկեքը տվուց դրանց: Պսակեց, հ'ամեն մի ախչկա բաժինք հ'իրա հետ դրուց, ճամփա քցեց: Վե կացան էկան էտ մարթիկը, էկան Արարստանու դուզը, պըտի էտ քշերը էտ դզըմը կենան: Ամեն տղա հ'իրա կնիկը վե կալավ հ'իրա չատրըմը քնեց: Լիսը բաց էլավ, տեհան որ պուճուր տղեն չկա: Դես տղա, դեն տղա՝ տղա չկա: Էտ ախչիկը քարերը կռծըմ ա՝ ձեռին իլլաճ չկա:
