— Քցա՛ գուրզդ:
Գուրզը քցեց տղեն:
— Ա՛ռ գուրզդ ասեց,— հանաքի վախտ չի:
— Այ հա՜յ,— ասեց,— որ սա իմ տված գրզին դիմացավ, սրան հաղթել չի՚լի:
— Օխտը գուրզ ունիս քցելու, օխտը նետ ունիս քցելու, օխտը հատ էլ թուր ունիս քցելու, քցա՛, թեզ արա, սաղ ջանդակս եռաց իրարից, թեզ արա։
Տղեն հ՚ինքն հ՚իրան ասեց.— Զուր ա, սրա հ՚առաչից փախչիլ հարկավոր ա։
Վեց գուրզը քցեց, ըսկի բան չարուց։
— Նետը քցեմ, բալքի մի իլլաճ անեմ։
Ձին ասեց.— Տղա՛, հաշկս բռնում ա, նետը քցելուն պես ես հավալամիշ կըլնեմ, դու ղայիմ կաց։
Նետը քցելուն պես՝ ձին թռավ։
Տղեն ասեց.— Կա՞ս։
— Կա՜մ, բա չկա՜մ։
Ասեց հ՚ինքն հ՚իրան.— Փախչիլը լավ ա, սրան ես կարող չեմ իլլաճ անիլ։
Ձին ասեց.— Ուզըմ ա փախչի, վախենաս ոչ, եննուցը քշի:
— Մըն էլ,— ասեց,— մի թուր քցեմ, տենեմ ինչ ա ըլըմ։
Ասեց.— Կա՛ց, թուր եմ քցելու։
Ասեց.— Քցի՛, իրավունք ունես։
Ձին ասեց.— Քեզ ղայիմ բռնա՜, ես հավալամիշ եմ ըլնելու։
Քշեց, ասեց.— Կա՞ս, թե չկաս։
Ասեց.— Ըստի եմ։
Մըն էլ թամաշ արուց, որ տղեն ետ դառցրուց ձիու գլուխն ու՝ դե փախի։
Ձին ասեց.— Տղա՛, մի վեր արի, էս մուշամբեքը հանա ոններիցս, էլ իմ ոնները գետնին դիպչիլ չի. մնաց բիլակը քեզ։
Հ՚աշկը անշաղ կտրըմ էր, որ երևըմ էր՝ որ էթըմ ա։
— Դե՛, ղամշի տու փորատակիս։
Մի հատ ղամշի տվուց ձիու փորատակին, ձին հավալամիշ էլավ:
— Կալել եմ,— ասեց ձին,— թուրդ քցա՛։
