Գալիս են մի ծառի տակի նստում։ Էս մարդը խուրջնիցը դաստախունը հանում ա, բաց անում. եննա Քարը ջիբիցը հանում ա, դնում լիզվի տակը։
— Սո՛ւփրա, բա՛ցվի,— ասում ա։
Ասելու բաշտան կիրակուր ասես, ի՛նչ խորակ ասես, գինի, արաղ ասես, սուփրեն լցվում ա։ Էրկսով ուտում են, խմում, կշտանում։ Եննա Քարը թազադան դնում ա լիզվի տակը, ասում.— Սո՛ւփրա, խփվի՛։— Ալրիալը սուփրեն ինքն իրան հավաքվում ա։
Էդ ճամփորդի աչքը մնում ա էդ Քարի վրեն։
— Ա՛ղպեր,— հարցնում ա,— էդ ինչ հունարով Քար ա. չէ՞ս ծախի առնեմ։
— Ի՞նչ ունես, որ հարցնում ես, եննա կա՞րաս սրա գինը տա։
— Զա՛դ չունեմ,— ասում ա,— ես եմ: Էս Կոմբալը. արի՛ սրա հեննա փոխենք։
— Էդ Կոմբալի հունարն ի՞նչ ա, որ փսխեմ։
— Որ ասեմ․ «Կոմբալ տո՛ւ» ինչքամ մարգ ըլնի, քոմմքին էլ կկոտորի, ջարդ ու փշուր կանի, կթողա. սաղ ղոշուն էլ որ աղաքը գա, էլի սրա հախիցը չի կարա գա։
— Լա՛վ,— ասում ա,— որ էդ հունարն ունի, ա՛րի փոխենք։ Քարը տալիս ա դրան, Կոմբալն առնում: Էթում ա դրանից մի քիչ հեռու կաննում, ասում. «Կոմբալ տո՛ւ»։ Ասելու բաշտան էդ Կոմբալը վրա ա հասնում իրա տիրոնչը՝ տո՛ւր թե կտաս, տո՛ւր թե կտաս, մի լավ ծեծում ա, սալջարդ անում, թողում։
— Ամա՜ն, ա՛սսու սիրուն,— ձեն ա տալի էդ ճամփորդը,— ա՛րի, էս Կոմբալի ձեռիցը ինձ ազա՛տա, Քա՛րն էլ քեզ, Կո՛մբալն էլ քեզ, տա՛ր, մորդ ծծի նման քեզ հալալ ըլնի՛, ես զադ չեմ ուզում։
Էթում ա նրան Կոմբալի ձեռիցը ազատում ա, Քարը ձեռիցն առնում: Կոմբալը վեր ունում, նրան թողում ըտե, մի ուրիշ ճամփա բռնում, էթում։
Էթում ա, էթում ա, էթում ա, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, սրան մի ուրիշ, մարդ ա ռաստ գալի։
— Բա՛ր'աջողում, ա՛ղպեր,— ասում ա։
— Բարին ա՛րևդ,— ասում ա էդ ճամփորդը։
— Էդ ո՞ւր ես էթում,— հարցնում ա։
— Էթում եմ աշխատանքի, ա՛ղպեր,— ասում ա,— հացից–