Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/110

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

նրանից եդ ա առնում, նրան թողում ըտե, ինքը մի ուրիշ ճամփա ա բռնում, էթում։

Էթում ա, էթում ա, էթում ա, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, ճամփին մի մարդի էլ ա ռաստ գալի։

— Բա՛ր'աջողում, ա՛ղպեր,— ասում ա։

— Բարին որդկերանցդ ա՛րևը,— ասում ա էդ մարդը։

— Առաջ բարի, էդ ո՞ւր ես էթում։

— Էթում եմ աշխատանքի։ Բա դո՞ւ:

— Ես էլ եմ էթում աշխատանքի. ի՞նչ անեմ, ա՛ղպեր, մեր երկրումը փող չկա, փարա չկա, աշխատանք չկա, որ մարդ մի բանի կենա, սթար անի, գլուխ պահի։ Հմի էթում եմ, տենանք աստոծ ի՛նչ ա ողորմում:

— Ա՛ղպեր,— վրա ա բերում էդ ճամփորդը,— հաց չո՞ւնես, մի կտոր տաս՝ ուտեմ, սաղ օրը զադ չեմ դրե բերանս։

— Ունեմ, խի՛ չունեմ, — ասում ա,— զաթի ես էլ եմ սոված, նստենք հաց ուտենք, փորներս պնդենք, մի պուճուր էլ դինջանանք, էլի վե կենանք էթանք մեր ճամփեն։

Էրկուսն ըտե մի տեղ վեր են գալի, նստում։ Էդ մարդը դաստախունը խուրջնիցը հանում ա, փռում. եննա Քարը ջիբիցը հանում ա գնում լիզվի տակը, ասում.— Սո՛ւփրա, բացվի՛։

Ալբիալը դաստախունը լցվում ա, ի՛նչ կիրակուր ասես, որ ընտե չկար։ Էս մարդը, որ իրա օրումը ըտենց բան ո՛նչ տեհել էր, ո՛նչ լսե, մնում ա զարմացած դրա էրեսին մտիկ տալոն:

Էրկսով կուշտ ու կուռ ուտում են, կշտանում։

Որ հաց են ուտում, պրծնում, էն ճամփորդը հարցնում ա.— Ա՛ղպեր, էդ ի՜նչ հունարով Քար ունես. չե՞ս ծախի, առնեմ։

— Կծախեմ, խի՛ չեմ ծախի,— ասում ա,— որ ծախեմ, դու մի խեղճ մարդ ես, ի՛նչ ունես, որ ի՛նչ տաս։

— Սուտ չկա, ա՛ղպեր,— ասում ա,— ալեյի-մալեյի էս Յափընջին ա, էլ, որ ասես, զադ չունեմ, ուզո՞ւմ ես սրա հեննա փոխենք։

— Շա՛տ լավ, փոխենք. դե ասա՛ տենամ քու Յափնջու հունարն ի՞նչ ա։

— Իմ Յափնջու հունարն էս ա, որ ինչքամ մեռած մարդ ըլնի, որ քցես վրեն ալրիալը կսաղանա։

— Դե որ էդ հունարն ունի, ղա՛բուլ եմ, բե՛ փոխենք։