— Ա՛յ կնիկ, ես քեզ ի՛նչ ասում եմ՝ դու ինձ ականջ արա. դարտակ դաստախունը բե՛, ուրիշ բան պետքը չի։
Սա՝ հա՛, նա՝ չէ՛, սա՝ հա՛, նա՝ չէ՛, սա՝ հա՛, նա՝ չէ՛, վերջը կնիկը տենում ա մարդի հախիցը չի կարում գա, էթում դարտակ դաստախունը բերում ա դնում աղաքը, բաց անում, ինքն էլ կշտին նստում, տենա մարդը դարտակ դաստախունին թամաշ անելոն ո՛նց պտի կշտանա։
Մարդը Քարը ջիբիցը հանում ա, դնում լիզվի տակը,— Սո՛ւփրա, բացվի՛,— ասում ա։
Բացում ա, ի՜նչ բացում, էփած, հազիր տեսակ-տեսակ կիրակուրներ ասես, ձկնեղեն ասես՝ ո՛րը տապակած, ո՛րը խաշած, փլավ ասես՝ ճուտը տապակած, վրեն դրած, ղաբլու փլավ ասես՝ գլխին չամիչ, բադամը դրած, ֆորսի միս ասես՝ ջուռա-ջուռա էփած, հազրած. մի խոսքով՝ ասսու ի՜նչ բար ու նուբար ասես սուփրի միջին կար։ Ըստոնք կնիկը որ չի տենում, բերանը մնում ա բաց. ուրախությունիցը քիչ ա մնում գժվի։
— Ա՛յ մարդ,— ասում ա,— էս ի՛նչ հրաշք ա, էս ի՛նչ բաս ա. էս քոմմա հո էրազո՞ւմ չեմ տենում։
— Է՞րազս որն ա, զա՞գս որը, ա՛յ կնիկ, զարթուն վախտն էլ էրազ կըլնի, չէ՞ս տենում, որ ես էլ հրես կշտիդ նստած եմ։
— Ա՛յ մարդ, բա էս ի՞նչ նաղլ ա. մի ասա տենամ էս հունարով Քարը որդիան ես ճարե։
— Բա չե՚ս ասի,— ասում ա,— ա՛յ կնիկ, ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց բան. ճամփին գնացի մի տուն ղոնաղ. գշերը ըտե մնացի, էս հունարով Քարը նրանց տանիցը գողացա. սրանից ի՛նչ ուզեմ, ի՛նչ որ լիզուս պտտի՝ ալբիալը կբերի, կհազրի։ Էս հո,— ասում ա,— էս. ճամփին մի Կոմբալ, մի Խանչալ, մըն էլ մի Յափնջի եմ ճարե, որ սրանից դհա հունարով են։ Ըսկի մի՛ ասի, ա՛յ կնիկ, սրանից դենը էլ դարտ չունենք, աստոծ մեզ ձախու ձեռով ա տվե, քանի սաղ ու կենդանի ենք, թագավորի պես գլխներս դինջ կապրենք։— Նստում ա ըստե մին-մին, տեղը-տեղին կնկանը նազլ անում իրա գլխով անցկացածը, ոնց որ ես ձեզ նաղլ արի։
Եննա. թաղաղան Քարը դնում ա լիզվի տակը, ասում.— Քեզանից ընենց մի ձեռք տներ եմ ուզում իրա սարք ու կարգով, ընե՜նց մի ձեռք տներ, որ տենողի խելքն էթա։
Առավոտը մարդ ու կնիկ վեր են կենում, տենում իրանց ուզած
