Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/116

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ընկնում թագավորի ղոշնի մեջը. Խանչալը մի գհիցն էր փրթում, կոտորում, Կոմբալը մի դհիցը. եննա քոմմքին էլ ջարդուխուրթ են անում թողում, մի մարդ էլա սաղ չի պրծնում նրանց ձեռիցը։

Թագավորը էս որ տենում ա, գալիս ա ընկնում էդ մարդի ոտները:

— Ամա՜ն,— գոռում ա,— քեզ էլ մեղա, քու ասսուն էլ մեղա, սաղ ղոշունս կոտորիլ տվիր, հերիք ա, ինձ էլա բա՛շխա. Քարն էլ քեզ ըլնի, հլա ի՛նչքամ մալ ու դոլվաթ էլ ուզում ես՝ տամ, մենակ Խանչալիդ ու Կոմբալիդ ասա, որ եդ գան։

Նո՛ր էդ մարդը հրամայում ա, Խանչալն ու Կոմբալը թողում են, գալի տուն։ Եննա էթում ա տանիցը Յափնջին վեր ունում, գալի. բերում ա Յափնջին մին-մին թագավորի ղոշնի վրեն փռում. փռում ա թե չէ՝ սաղանում են, ընտե կաննում, ըլում ո՛նց որ մորեն մին: Թագավորը բերում ա էդ մարդին լավ-լավ փեշքաշներ տալի, բոլ մալ ու դոլվաթ տալի՝ ճամփու դնում, ինքն էլ փոր–փոշման թողնում ա, էթում իրա ամարաթը։

Ասսանից իրեք խնձոր վեր ընկավ, մինն՝ ասողին, մինը՝ ասիլ տվողին, մինն էլ՝ անկաջ դնողին։