Դե՛, Ղահրաման-Բլութը իմաստուն էր, է՛լի, տենալու բաշտան ալբիալը գլխի ա ընկնում, որ էդ պառավի միջին մի սատանություն կա. էթում ա քաշում դրան՝ տո՛ւր թե կտաս, տո՛ւր թե կտաս, տո՛ւր թե կտաս, մի լավ, ձեր հավան կացած, գորսում, սալջարդ անում, ընդիան դուս անում:
Մարդը սրան ղնամիշ ա անում,— Ա՛յ կնիկ,— ասում ա,— էդ խեղճ, դառն–աղքատ պառավը քեզ ի՞նչ ա արե. խի՞ ես ծեծում: Հագիր ա՛րի, բերենք հաց տանք պահենք, թո՛ղ մեր տան բանն անի, էփի, թափի, լվանա, ավիլ անի, մախլաս՝ ինչ որ ձեռիցը գա՝ կանի էլի. խեր չտված՝ հո վնաս չի՞ տա մեզ:
— Ա՛յ մարդ,— ասում ա Ղահրաման-Բլութը,— տե՛ս դրանից շառ կգա մեզ, հա՜. եննա չասես, թե՝ ըսենց չի, ընենց ա:
— Է՛հ, ա՛յ կնիկ, դա ի՞նչ ա, որ դրա շառն ի՞նչ ըլնի. դու էլ ընենց բան ես ասում ո՜ր․․․
— Դո՛ւ գիտաս, ա՛յ մարդ, ես մի բան էր՝ ասեցի. սրանից դենը մեղքն ու վարձքը քու շլինքը:
Բերում են, վարձք դեին էդ պառավին վեր ունում, ամարաթումը պահում։
Էդ պառավն ա՝ մնում ա ըտե, դրանց աղաքին ղուլլուղ անում, էփում, թափում, լվանում, ավլում. մախլաս՝ կնիկ ա, էլի՛, ի՛նչ որ ձեռիցը գալիս ա՝ անում ա։ Անց ա կենում ըսենց մի վախտ՝ մի շաբաթ, էրկու շաբաթ, իրեք շաբաթ, մի ամիս, էդ պառավը ընե՜նց մի ղուլլուղ ա անում դրանց աղացին, ընե՜նց մի նստում, վե կենում, ժաժ գալի, որ մարդ ու կնիկ դրան էնքա՜մ սիրում են, էնքա՜մ ուզում, ոնց որ իրանց հալալ մորը: Էդ պառավը հեննեն քնացնելու դեղ էր բերե, օրեն մի օրը որ խոլվաթ ա քցում, դեղը մոտացնում ա մարդ ու կնկա պնչին, ալբիալը նրանք քնում են:
Պա՛ռավ, դու պառավ, էլ մաջալ մի՛ տա, էն սհաթը շալակա Ղահրաման-Բլթին, յա՜լլա դպա ծովի ղրաղը: Խնոցին պահած տեղիցը հանում ա, Ղահրաման-Բլթին կոխում մեջը, եննա խնոցին քցում ծովի էրեսը, ինքն էլ շեք անում, վրեն նստում ու դո՛ւզ դպա էն թագավորի երկիրը:
Գալիս ա, գալիս ա, գալիս ա, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, մի օր, էրկու օր, իրեք օր, մախլասի՝ մի շաբաթ, դուս ա գալի ծովի էն մի էրեսը:
