հանդումն էլ չոփ չես թողում՝ հավաքում ես, խեղճ ղշերի ռուզղն էլ ես կտրում»։ «Ի՞նչ անեմ, Օ՛ձ աղպեր,— ասում ա մարդս,— ես էլ խեղճ եմ, անճար եմ, դրանով եմ ապրուստ անում»: «Բաս որ ըտենց ա,— ասում ա Օձը,— տո՛ւ, ինձ սըպանա. մի քիչ գլխիս դհիցը կարա՛, մի քիչ պոչիս դհիցը, մնացածը տար ձեր հայաթումը ֆորա՛, վրեն մատուռ կապա՛: Մի քանի ամսեն վրա,— ասում ա,— կգաս, կտենաս էդ մատռի միջին նռան ծառ ա դուս էկե, եքա-եքա նոներ ա տվե։ Հենց որ նուռը քաղես, տապակ անես, կտենաս մեջը լիքը ակն ու մարգարիտ, մարջան ու հազար մի ջուռա անգին քարեր: Կտանես,— ասում ա,— կծախես, մըն էլ չես գա ըստերանք չոփ կիտի»։ Մարդս էլ քաշում ա դագանակը, տալի Օձին սըպանում, մի քիչ գլխի դհիցը կտրում, մի քիչ պոչի դհիցը՝ դեն քցում, մնացածը քերում մեր հայաթումը ֆորում, վրեն էլ մի լավ մատուռ կապում: Անց կացավ մի վախտ, բա չե՞ս ասի, ա՛յ բաջի, ինչ որ Օձն ասել էր՝ մին-մին, տեղը-տեղին կատարվեց։ Հրենիկ տե՞նում ես էն մատուռը,— մատով շանց ա տալի,— նռան ծառը էդ մատռի միջին ա. վրի նռանն էլ հո՛ հալ ու հեսաբ չկա. ինչքամ քաղել ենք ծախե, քսան էնքամ էլ դեռ կենում ա: Հմի տե՞հար, ա՛յ բաջի, ո՛նց ենք հարստացե:
— Տեհա՜, խա՛նում ջան, տեհա՛, աստոծ ձեր մինը հազար անի, ո՞վ չի ուզի:
— Համա չըլնեմ-չիմանամ, ա՛յ բաջի, Էթաս սրան, նրան ասես, հա՜, թե չէ էլ մարդիս ձեռիցը չեմ պրծնի՝ մահս կտա[1]։
— Չէ՛, խա՛նում ջան, ես հո էրեխա չեմ, էթամ մեր սըռը խալխին ասեմ:
Համա ո՞րդե. հենց հեգսի օրը, ինչ որ լսել էր, փեշումը կոլոլեց, գնաց բեզրգյանին խաբար տվեց:
— Բեզրգյա՛նը սաղ ըլնի,— ասեց,— բա չե՞ս ասի՝ ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց բան։— Նստեց մին-մին, տեղը-տեղին նաղլ արեց:
— Լա՛վ,— ասեց բեզրգյանը,— հմի ե՛ս գիտամ, նա՛։— Հանեց պառավին մի գոգ ոսկի տվեց՝ ճամփու դրեց։
Անց կացավ մի քանի վախտ, օրեն մի օրը, վե կացավ գնաց Չոփչու կուշտը։
- ↑ Տպագիր տեքստում՝ կթուրքացնի, կթողա, ուղղումը բանահավաքինն է (Ծ. Կ.)։