Ըսենց անց ա կենում մի շաբաթ, էրկու շաբաթ, մի ամիս, էրկու ամիս՝ օրեն մի օրը էս մեր Չոփչին ինքն իրան միտքն ա անում. «Ա՛ղպեր,— ասում ա,— ըսենց բան չիլնի. ես պտի վե կենամ էթամ ասսու կուշտը գանգատ, մի տենամ ես ի՜նչ մեղքի տեր ի. որ էսքամ մալ ու դոլվաթը տվեց՝ էլ եդ ձեռիցս առավ»:
Էթում ա կնկա հեննա ա մասլահաթ տենում։ Կնիկն էլ, թե.— Դու գիտաս, ա՛յ մարդ, էթում ես՝ գնա՛:
Չոփչին ա՝ մի քանի ամսվա պաշար ա վեր ունում, փետն առնում ձեռը, ընկնում ճամփա՝ դպա ասսու կուշտը: Էթում ա էթում, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, մի մեշի միջի սրան էրկու վիրունի ղաթիր ա ռաստ գալի: Տենում ա էրկսի մեջքն էլ յարա-փարեն կոխել ա:
— Բարո՛վ,— ասում ա Չոփչին:
— Բարո՛վ, հազա՜ր բարին: Ի՞նչ մարդ ես,— հարցնում են ղաթրները։
— Ես ֆլա՛ն Չոփչին եմ,— ասում ա։
— Բա էդ ո՞ւր ես էթում:
— Էթում եմ ասսու կուշտը գանգատ:
— Որ էթում ես, ի՞նչ կըլնի մեր դհիցն էլ գանգատ անես: Էս տասը տարի՝ մեր մեջքը յարա-փարեն կոխել ա. ի՛նչ դեղ, դարման անում ենք, լավանալու ճար, իլլաճ լի լնում: Մի հարցրա՛, տես մենք ի՞նչ մեղքի տեր ենք, որ աստոծ մեզ ըսենց պատճել ա:
— Աչքիս վրեն,— ասում ա,— կասեմ:
— Աչքդ վարգի վրեն,— ասում են ղաթրները:
Էս մեր Չոփչին ա, սրանց տալիս ա անց կենում, թողում էթում էլ եղ իրա ճամփեն։ Էթում ա, էթում ա, էթում ա, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, հասնում ա մի քաղաք: Էս քաղաքի միջովը անց կենալիս տենում ա էրկու սի՜րուն, նա՜շխուն, արեգակի կտոր աղջիկ:
— Բարո՛վ,— ասում ա Չոփչին։
— Ա՛յ բարո՛վ, ասսու հազա՜ր բարին, խերին։ Ի՞նչ մարդ ես,— հարցնում են աղջկեքը։
— Ես ֆլա՛ն Չոփչին եմ,— ասում ա։
— Բա էդ ո՞ւր ես էթում։
— Էթում եմ ասսու կուշտը գանգատ։
— Որ էթում ես,— ասում են,— ի՞նչ կըլնի մեր դհիցն էլ գանգատ