ամիս, հասավ իրանց երկիրը։ Սաղ քաղաքը չավ էլավ, թե Չոփչին էկել ա, հեննեն էլ էրկու սի՜րուն, նա՜շխուն, հուրի֊մալաք աղջիկ ա բերե, որ տենողի խելքն ա էթում։ Բեզրգյանը էս իմանում ա թե չէ, ալրիալը վեր ա կենում, էթում կուշտը:
— Բարո՛վ ես էկե,– ասում ա,- Չո՛փչի աղպեր. ամեն ճամփեդ սալամա՜թ։ Էդ էրկու սիրուն աղջիկը ո՞րդիան ա,– հարցնում ա,— չե՞ս ծախի առնեմ։
— Չէ՛,- ասում ա,— չե՛մ ծախի, որ քու սաղ մալ ու դոլվաթն էլ տաս՝ էլի չեմ ծախի։ Ուզո՞ւմ ես, արի՛ էլի մարջ գանք:
— Լա՛վ, մարջ գանք,— ասում ա բեզրգյանը,— Ընչի՞ վրեն:
— Դու ինձ մի աղաք ասա՝ արևը ո՞ր դհիցն ա դուս գալի։
Բեզրգյանը մատով շանց ա տալի.— Հալբա՛թ է՛ս դհիցը,— ասում ա։
— Չէ՛,– ասում ա Չոփչին,– մարջ գա՞լիս ես, որ էգուց էդ դհիցը չդուս գա։
— Հա՛, մարջ եմ գալի:
— Ընչի՞ վրեն։
— Թե դո՛ւ տարար, իմ տուն ու տեղը, մալ ու դոլվաթը քոմմա քեզ. թե ես տարա՝ էդ էրկու աղջիկն ինձ: Լա՞վ:
— Լա՛վ,— ասում ա Չոփչին,— թող ըտենց ըլնի:
Հեգսի օրը, դեռ լիսն ու մութը չբաժանված մի քանի մարգի հեննա վեր են կենում, էթում են քաղաքիցը դուս։
— Բեզրգյա՛նը սաղ ըլնի,— ասում ա,— լավ վարավուրդ արա, հա՜, տե՛ս արևը ո՞ր դհիցն ա դուս գալի։
Ասսու հրամանով էդ օրը արևն էն դհիցն ա դուս գալի, որ դհիցը ամեն օր էր մննում։ Քոմմա մնում են սառած, իրար էրեսի մտիկ անելոն: Բեզրգյանի հալը հո՛ էլ միք հարցնի՝ սփրթնել ա, դառե պատի ծեփ։
— Հը՜, բեզրգյա՛նը սաղ ըլնի,— ձեն ա տալի Չոփչին,— տա՞րա, թե չէ։
— Տարա՛ր, ինչ կասեմ, տարա՛ր։
— Տարա՞։
— Տարա՛ր։
— Տարա՞։
— Տարա՛ր, աղպեր, տարա՛ր: Ինչ ունեմ, չունեմ՝ տո՛ւն, տե՛ղ, մա՛լ, դոլվա՛թ՝ քոմմա մորդ կաթի նման քեզ հալալ ըլնի։
