Կանչեց, էկան։
Տղեն էկավ կայնեց. թագավորը տեհավ, որ թամբալությունը էրեսիցը թափում ա, վեզրին հրամայեց, որ էրկու յասավուլ բերիլ տա. բերիլ տվեց:
Թագավորը հրամայեց, թե.— Էս տղին ու էս աղջկան վե կալեք տարեք Օսմանցվի երկիրը, էլ իմ աչքին չէրևան։
Վե կալան տարան: Տարան Իգդիր, եկեղեցու պատի տակին նստեցին, դինջացան: Թագավորի աղջիկը լաց էլավ, ու յասավուլներին խնդրվեց, թե․— Մի՛ք տանի ինձ Օսմանցվի երկիրը, թողե՛ք մնամ ըստեղ, իմ մարդը թամբալ ա, չի կարա բան անի։
Շատ խնդրվեց, յասավուլի մինը խղճահարվեց, ասեց.— Թո՛ղ մնա ըստեղ, մե՛ղք ա։
Էն մինը ասեց.— Թագավորը իմանա՝ մեզ քյալլա կանի, չի՛ կարելի։
Թագավորի աղջիկը էլի խնդրվեց, թե.— Իմ հերն ի՞նչ պտի իմանա, թե ինձ տարաք Բայազիթ, թե թողիք Իգդիր։
Էդ յասավուլները թողացին, եդ դառան գնացին։
Եկեղեցու պատի էն դիհը մի հալիվոր էր նստած։ Երբ որ էդ հալիվորը դրանց ձենը լսեց, վե կացավ էկավ դրանց կուշտը, հարցրեց. — Ո՞ւր էք էթում:
Թագավորի աղջիկն ասեց.— Իմ հերը բարկացել ա իմ վրին, տվել ա էս տղին, տանից դուս արել։
Հալիվորը ասեց.— Ինձ ո՛նչ տղա ունեմ, ո՛նչ աղջիկ, է՛կեք էթանք մեր տունը, մեկդ՝ ինձ աղջիկ, մեկդ՝ տղա։
Վե կացան, գնացին։ Գնացին տեհան մի պուճուր հացատուն էր, ինքն էր ու պառավը։
Աղջիկն ասեց.— Հե՛ր, ընչո՞վ էս կառավարվում։
— Օրական մի շլակ ցախ եմ բերում, ծախում ենք, կառավարվում ենք։
— Առավոտը տղիդ էլ տա՛ր հետդ։
— Շա՛տ լավ, կգա՝ կտանեմ։
Իրիկունը քնելու վախտը պառավը տղի տեղը քցում ա դռան ետևը, աղջկանը առնում իրա ծոցը, պառկում ա։
Առավոտը, որ քնատեղիցը վեր են կենում, պապը պարանը վեր ա ունում, էթում ա ցախի։ Տղեն էլ ա վեր կենում, էթում հետը։ Էթում են հասնում մեշեն։ Պապը ըսկսում ա ցախ-մախ հավաքիլը։
