Տղեն ասում ա.— Ես ըստեղ ցախ չեմ հավաքի, ըստիան ցախը մանդր ա։
Ասում ա.— Դո՛ւ գիդաս։
Տղեն էթում ա, էթում, տենում ա բաղի պատ. նիլլում ա պատը, տենում ա պատի տակին ընքան ցախ կա կոտորած, օխտը տարի կրի՝ չի հատնի։
Վեր ա գալի պատը, ցախից վեր ունում, շպրտում պատի էն դիհը: Եննա էթում ա բաղի մեջը ման գալու, տենում ա մառմառ քարից մի հավուզ: Եբոր մխելի մոտանում ա, տենում ա մի ջուխտ աղունիկ ծափ էն տալի, թռնում։ Մոտանում ա հավրզին, տենում ա ըտեղ մի ոսկե թաս. վեր ա ունում, դնում ծոցը։ Եդ ա դառնում, ցախը շըլակում, գալի: Գալիս ա հասնում պապի կուշտը։
Տենում ա պապը նոր շըլակը կապում ա, ասում ա.— Դե՛ վեկալ է՛թանք։
Վեր ա ունում, էթում են։ Եբոր հասնում են քաղաքը, Ջհըգի մեկը գալիս ա տղի աղաքը, ասում ա.— Էդ ցախը չե՞ս ծախի։
Ասում ա.— Կծախեմ։
Թե.— Գինն ի՞նչ ա։
— Դո՛ւ, գիտաս, ինչ կտաս տո՛ւ։
Ջհուդը ասում ա.— Տասը մանեթ տա՞մ։
Ասում ա.— Իմ վրա խի՞ ես ծիծաղում,– ասում ա, — վրես մի՛ ծիծաղա։
Ասում ա.— Հիթսուն մանեթ կտամ:
Ասում ա.— Դե՛ հանա, տո՛ւ։
Ասում ա.— Տանենք տուն, փողդ տա՛մ։
Տանում ա տուն, հանում ա հիթսուն մանեթը տալիս ա. տղեն առնում ա, ուրախ-ուրախ էթում ա տուն։
Թագավորի աղջկանն ասում ա.— Աչքդ լիս՛, մի շըլակ ցախ տվեցի հիթսուն մանեթի։
Թագավորի աղջիկն ասում ա.— Կարող ա մի կտորը հի՞թսուն մանեթ աժենա, էգուց մի կտոր բե՛, տենանք։
Տղեն ոսկու թասը ծոցիցը հանեց, տվեց աղջկանը, ասեց.— Էս էլ գտել եմ։
Աղջիկը շատ ուրախացավ, ասեց.— Էս թասն էլ կաժենա հազար մանեթ։
