Եննա Օխայ-Բաբին ասում ա.— Ա՛ղջի, գնա՛ մի ձեռք թազա շոր բե, հագցրա՛ դրան, ոնց որ գիտաս՝ զուգա՛, զարդարա՛։
Աղջիկն էթում ա ղութիկը բաց անում, մի ձեռք լավ շոր հանում, բերում տղին ոտից ընչանք գլուխ զարդարում, ընդե կաննացնում։ Տղեն թազա շորերը որ հագնում ա, դհա՛ ա սիրունանում, դհա՛ շնորք ընկնում, դհա՛ աղջկանը դիր գալի:
Անց ա կենում ըսենց մի վախտ, տղեն Օխայ֊Բաբու կշտին մնում ա, նրանից թազա բաներ, թազա հունարներ սարվում՝ ղշերի, ջանավարների լիզուն ա սարվում, հենները խոսում, հասկանում. եր ուզում էր՝ էշ, ձի, ուղտ, ալապաստրակ, մախլաս ինչ ուզենար, դառնում էր, եբ չէ, հո էլ եդ ըլնում իսան: Նրա աղջիկը հո դհա շատ բան ա սարվացնում սրան, էնթավուր ցաներ, որ հերը ըսկի չէր ուզենա սարվացնի: Ուստեն տանը չէլած վախտը, էրկսով էթում ին բազումը նստում, ասում, խոսում, մասլահաթ անում, ջա՛ն ասում, ջա՛ն լսում, սեր անում:
Աղջիկը տղին խրատ ա տալի․— Ա՛յ տղա,— ասում ա,— հերս որ քեզ կհարցնի՝ էս բանը գի՞տաս, ասա՝ չէ՛. ֆլան բանը սա՞րվել ես, էլի ասա՝ չէ՛. մախլաս ի՛նչ կհարցնի, կասես՝ չե՛մ գիտա։ Չլնեմ–չիմանամ ասես՝ սարվել եմ, հա՛, թե չէ իմաց կա՛ց գլուխդ փորձանք կգա։ Սրանից դենը դու գիտաս, մեղքն ու վարձքը քու շլինքը. ըս էլ ընդուր եմ ասում, չունքի ես քեզ սիրում եմ․․․
Սրանց թողանք ըստե սեր անեն, գանք խաբար տանք տղի հորիցը։ Ջրի ղրաղին մի քիչ մնում, դինջանում ա, էլ եդ վե կենում, խուրջինը գցում ուսը, փետն առնում ձեռը, ընկնում ճամփա՝ դպա իրանց գեղը։ Իրիկունը մութն ընկնում ա, հասնում ա տուն։
Կնիկը հարցնում ա.— Ա՛յ մարդ, էրեխեն ի՞նչ արիր:
— Տվի աշկերտ,— ասում ա։
— Ո՞ւմ:
— Ֆլա՛ն մարդին։
— Քանի՞ տարով։
— Իրեք տարի ու կիսով,— ասում ա։
Բերում են հաց ուտում, պրծնում, եննա մարդ ու կնիկ թեք են ընկնում, քնում։ Լիսանում ա թե չէ, էլի մարդը պարանը գցում ա ուսը, կացինը վեր անում, էթում մեշեն ցախի։
Ըսենց անց կացավ մի ամիս, էրկու ամիս, իրեք ամիս, վեց
