մարդը գալիս ա, տենում կնիկը քնած: Կնկանը բռթում ա, որ վե կացնի:
— Ա՛յ կնիկ, ա՛յ կնիկ,— ձեն ա տալի,— էդ ի՞նչ խաբար ա. ի՛նչ վախտ ես գտե քնելու, չըլնի՞ հիվանդ ես։— Ի՜նչ հալով կընկանը զարթնացնում ա։
— Օվվե՜, էս ինչ շատ եմ քնե,— ասում ա կնիկը:
— Վե՛, ա՛յ կնիկ, դաստախունը բե հաց ուտենք, ախար ես սոված մեռա էսքամ վախտ, է՜։
Կնիկը վեր ա կենում, որ էթա դաստախունը բերի. դե՛ս դաստախուն, դե՛ն դաստախուն, ման ա գալի՝ չի գտնում: Նո՛ր գլխին, ոտին որ տալիս ա, մարդը գլխի ա ընկնում։
— Ա՛յ կնիկ, էս է՞նլ խաբար ա. չըլնի՞ դաստախնի գլուխն էլ էշի օյինն ես հաղացե։
Նո՛ր կնիկը թե՝ հալ, նաղլ ըսենց, ըսենց, ըսենց բան։ Մարդը շատ ա հեննեն կռիվ անում, ուշունց տալի, համա էլ ո՞ւր, բանը բանից անց էր կացե, ի՞նչ կարային անի. հո չի՞ն էթա թագավորի կնկա վրեն կռիվ. ճարները կտրած՝ տազ են անում, մնում: Դառնում են էլ ազաքվա քյասիբը, էլ աղաքվա քյասիբը։ Մարդը ամեն օր պարանը քցում էր ուսը, կացինը վեր ունում, էթում մեջեն ցախի, իրիկունը գալի տուն: Ըսենց մի քանի վախտ ապրում են, ընչանք գալիս ա իրեք տարին թամմում, օրեն մի օրը կնիկը էլի կպնում ա մարդի յախեն։
— Ա՛յ մարդ,— ասում ա,— ախար սոված, ծարավ կոտորվեցինք. ընչանք ե՞ր մեր տղեն ուստի կշտին մնա, ինչ որ կացավ՝ բոլ ա. գնա՛ վե կալ բե, գա մեր հավարին էլա հասնի:
— Լա՛վ, ա՛յ կնիկ, որ ասում ես՝ կէթամ։ Դե մի քանի հատ բոքոն թխա՛, առավոտը վե կենամ ընկնեմ ճամփա:
Կնիկը բոքոնը թխում ա, դնում խուրջինը, հազիր անում, առավոտը սուրբ ծեքի հեննա մարդը վեր ա կենում, խուրջինը քցում ուսը, փետն առնում ձնռը, յա՜լլա դպա ուստի կուշտը։ Էթում ա, էթում ա, էթում ա, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, հասնում ա էն ջրի ղրաղը, մի բուռը ջուր ա վեր ունում, խմում, ասում. «Օխա՜յ»:
Ուստեն ալբիալը դուս ա գալի.— Հը՜, ա՛յ հայ,— ասում ա,— խե՞ր ըլնի. յա՞ղուզ ես էկե։ Ախար ես քեզ ասեցի՝ չգաս, ընչանք տղիդ վադեն թամմի։