Թողում ա, էթում:
Աղջիկն ասում ա աղին.— Գլխիդ ճարը տե՛ս, գյամչին քեզ պտի քցի ծովը։ Ըտեղարենք ման արի տես, հաստ քոթուկ կա՝ գտի, բե՛ր, դի՛ քու տեղաշորի մեջը:
Տղեն ման ա գա լի, գտնում ա, բերում ա դնում տեղաշորի մեջը, ինքը մտնում ա ղութու մեջը, աղջկա հետ, նեքսևիցը դուռը շինում են։ Գշերվա մի վախտը գյամշին գալիս ա, տեղաշորով եգին-եգին վերնում, շըպռտում ա ծովի մեջը։
Առավոտն աղջիկը ղութուցը դուս ա գալի, ղութու մոտին նստում ա։ Գյամչին գալիս, տենում ա աղջիկը մենակ նստած ա, էլ կարծիք չի տանում, որ տղին քցել ա ծովը։
Ծովից դուս գալու ժամանակը գյամչին աղջկանն ասում ա.— Արի՛ էթանք մեր տուն, ես պտի քեզ առնեմ։
Աղջիկն ասում ա.— Ծանդր տեղդ մի թեթևացնի, ես քեզ առնելու կամք չունեմ։
Դե՛ս, դե՛ն, տեսավ որ աղջիկը խոսք չի տալի, վե կացավ, գնաց դուզ թագավորի մոտը, գլուխ տվեց, ասեց.— Թագավորն ապրած կենա, մի հատ աղջիկ կա գյամու միջին, շատ սիրան ա, համարյա քեզ հմար բերած աղջկանից տասը ղաթ սիրուն ա։
Թագավորը վեզրին ղրկեց, վե կալավ, բերեց։
Աղջիկը եբոր մտավ նեքսև, գլուխ տվեց, բարև բռնեց, կաննեց. ղութին էլ հետը բերել էր։
Թագավորը հրամայեց, թե՝ նստի։ Գնաց իրա բերած ղութու վրա նստեց, ասեց.— Խնդրեմ սրանց ճամփու դի՛ր, քեզ հետ խորուրդ ունեմ։
Թագավորը ճամփու դրեց դրանց, աղջիկը սկսեց պատմել միջի տղի գլխի էկածը, ասեց.— Թագավորի մեկին էրկու տղա ուներ, բալկոնում նստած միջոցին տեհավ՝ մի լակլակի բուն կար բարդի ծառի վրա, լակլակը ճուտերը հանել էր. մի վախտ անցկացավ, սրանց մերը սատկեց, գնաց մի ուրիշը բերեց, էն բերածը մի էրկու օրից եդը ճուտերին սըպանեց, բռնիցը վե քցեց[1]:
Թագավորը եբոր լսում ա էս բոլորը, թախտիցը վեր ա թռնում, ասում ա.— Էդ իմ աղպերն ա, ո՞ւր ա։
Աղջիկն ասում ա.— Էս ա, ղութու միջին:— Վեր ա կենում,
- ↑ Այսպես կրկնում է ամբողջ հեքիաթը, փոքր-ինչ համառոտելով (Ծ. Բ.):
