բանից անց էր կացե։ Աղպոր ձեռները վե կալավ ու դը՜ռնե դուս։ Գժվածի նման քուչա-քուչա ընկած ման էր գալի:
Վերջը սրան մի մոլլա ռաստ էկավ. հարցրեր.— Խի՞ ես լաց ըլնում։
Քիրը նաղլ արեց, ինչ որ գլխովը անց էր կացե:
— Բա՛ն չկա, ո՛րդի,— ասեց մոլլեն,— մի լաց ըլնի. էդ ձեռները տար դի մի պատի ճղակ՝ վրեն ջուր ածա, աղպերդ էլ եդ կսաղանա։
Քիրը ըսենց էլ անում ա. վեր ա ունում տանում մի պատի ճղակում ֆորում, վրեն ջուր ածում թե չէ՝ էն սհաթը աղպերը սաղանում ա, ծիտ ըլնում՝ թռնում: Էս ծիտն ա՝ թռնում ա էթում, դուքանե դուքան ման դալի, հետը ասում.
«Ծիտիկ եմ, ծիտմիտիկ եմ,
Հոր մորթած եմ,
Մոր կերած եմ,
Աղիղ[1] քվոր լացած եմ»:
Ո՛րը մի թոփ ասեղ ա տալի, ո՛րը մի թոփ քորոց, ո՛րը մի բաղդադի աղլուխ, մախլաս, ո՛վ ինչ ուզում ա։ Ըսենց հավաքելոն թռնում ա էթում իրանց երդկի գլխին նստում, ասում ա.— Հե՛րիկ, մե՛րիկ. մի վեր մտիկ ա՞նեք:
Հենց որ հերն ու մերը դպա երդիկն են մտիկ անում թե չէ՝ տղեն ամեն մեկի աչքը մի-մի թոփ ասեղ ա ցցում, աչքները քոռացնում։
Եննա քվորն ա ձեն տալի.— Քո՛ւրիկ, քո՛ւրիկ. մի վեր մտիկ ա՞նես։
Քիրը գլուխը բանձրացնում ա թե չէ՝ մի բաղդադի աղլուխ էլ նրա գլխին ա քցում։
- ↑ Տպագիր տեքստում՝ անուշ, ուղղումը բանահավաքինն է (Ծ. Կ.)։