— Հալբա՛թ,– ասում ա,– գնացել ա ղարբություն, չի կարացե փող աշխատի, դարտակ վեր ա կացե, էկե՝ ընդուր ա ըսենց դառը֊տխուր, յա ո՛վ գիտա ճամփին մի փորձանք ա էկե գլուխը, չի ասում։
Մախլա՛ս՝ խեղճ կնիկը ի՛նչ անում ա, չի անում, մարդի դարտը չի կարում իմանա։
Ըսենց անցկացավ մի քանի վախտ՝ մի օր, էրկու օր, իրեք օր, մախլասի՝ մի շաբաթ, օրեն մի օրը մարդը կնկանը խաբլությունով տարավ գեղիցը դուս, ընդե տվեց սըպանեց, ինքը էլ եդ դառավ, էկավ գեղը։ Ասսու հրամանով ալբիալը էդ սըպանած կնկա տեղը աղբուր դուս քցեց։ Էդ աղբուրը ընենց մի Անմահական ջուր ուներ, ընենց մի Անմահական ջուր ուներ, որ մեռելն էլ խմեր, էն սհաթը կսաղանար, ընդե կկաններ։
Ըսենց անցկացավ մի օր, էրկու օր, իրեք օր, մախլասի՝ մի շաբաթ, օրեն մի օրը մի բեզրգյան իրա մարդկերանցով անցկենալիս ա ըլնում էդ գեղի կշտովը: Հենց հասնում ա էդ կնկա սըպանած տեղը, մութը գետինը կոխում ա։
— Ըստե վե գանք,— ասում ա,— հաց-մաց ուտենք, դինջանանք, գշերը մնանք, նոր էն գլխեն վե կենանք ընկնենք ճամփա։
Էդ աղբրի կշտին վեր են գալի, չադիր տալի, մնում։ Որ վեր են գալի պրծնում, տենում են էդ աղբրի կշտին հրենիկ մի սպանած կնիկ։
Ասում են.— Հա՛լբաթ իրա մարդին մուխաննաթություն ա արե, նա էլ սըպանել ա, բերե քցե ըստե, որ շան ու գիլի փայ ըլնի։
Բերում են կրակ անում, որ կիրակուր էփեն։ Իրանք էլ կողագից սավայի զադ չեն ունենում։ Թավով ջուր են դնում կրակի վրեն, որ մի քանի խոտոց կողագ խաշեն։ Կողագը կոտորում են, ածում թավեն թե չէ, ալբիալը սաղանում ա, թավի միջիցը դուս գալի, ընկնում գետինը։ Քոմմա մնում են զարմացած, թե էս աղբրի ջուրը ինչ զորություն պտի ունենա, որ կոտորած կողագը քցում ես մեջը՝ սաղանում ա։ Շատ են միտք անում, խելք խելքի տալի, ի՛նչ անում են չեն անում, չեն կարում իմանա։
— Է՛կեք փորձենք,— ասում ա բեզրգյանը,— էս սըպանած կնկա վրեն էլ եդ ջրիցը շաղ տանք, տենանք կսաղա՞նա, թե չէ։
Բերում են շաղ տալի: Շաղ տալու բաշտան էդ կնիկը սաղանում
