— Էգ ո՞վ ես,– հարցնում են նոքարները։
— Ասսո՜ւ սիրուն,– ձեն ա տալի կնիկը ֆորիցը,– ինձ ըստիան ազատեք։
Ալբիալը բերում են պարան կախ անում ֆորը, կնիկը կապում ա մեջքը, քաշում են, հանում։ Հանում են ի՛նչ տենում՝ մի սի՜րուն, նաշխուն կնիկ։ Աղաք են անում դրան, բերում բեզրգյանի կուշտը, բեզրգյանին նաղլ անում թե՝ ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց բան:
— Ի՞նչ կնիկ ես,— հարցնում ա բեզրգյանը,— ըստերանք ի՞նչ ես շինում։
Կնիկը նստում ա ըստե մին մին նաղլ անում իրա գլխով անցկացածը, ոնց որ ես ձեզ նաղլ արի:
— Ինձ չե՞ս առնի,— հարցնում ա բեզրգյանը,— դու ինձ կնիկ, ես քե մարդ։
— Չէ՛, բեզրգյա՛նը սաղ ըլնի,— ասում ա կնիկը,— ես մարդ ունեմ, իմ հալալը ո՞նց հարամեմ։
Էս խոսքի վրեն բեզրգյանը սրտի հերսիցը չի իմանում ի՞նչ անի: Նոքարներին հրամայում ա էդ կնկանը դնեն մի ղութկի մեջ, ղութկի բերանը կալնեն, տանեն քցեն ծովը։ Նոքարները բերում են մի ղութիկ շինում, դրան դնում մեջը, ղութկի բերանը ղայիմ կալնում, տանում քցում ծովը, թողում գալի։
Էդ ղութիկը ջրի էրեսին տըմբտըմբալոն էթում ա։ Էթում ա, էթում, մի օր, էրկու օր, մախլասի՝ իրեք օր, քամին քշում ա, հանում ջրի ղրաղը։ Ըտե ծովի ղրաղին մի թոռչի էր կենում. ինքն էր, մի պառավ մեր, էլ զադ չուներ. էրկսով էդ անվիրի-վիրի տեղը տուն ին շինե, գլխները դինջ իրանց հմար ապրում ին։
Էս թոռչին ջրի էրեսին ղութիկը որ տեհավ, ուրախացավ, աշխարով մին էլավ. հենց իմացավ միջինը փող ա, յա ապրանք, յա մի ուրիշ զադ, ասեց.— Կտանեմ, կհարստանամ,— թոռը քցեց, հանեց։
Ճըռընչալոն էդ ղութիկը դրեց շալակը ու դո՜ւզ դպա տուն: Որ հասավ տուն, բերին ղութկի բերանը բաց արին, բաց արին, ի՜նչ տենան՝ միջին մի թրջված, տըմըսկված կնիկ, որ սովածությունիցը լղարե, դառել ա չոր չոփ, պինչը բռնես ֆոգին կտա։
— Փա՜ռք քեզ, աստո՛ծ,— ասեցին,— փառքդ շա՜տ ըլնի, հալբաթ էս էր մեր ղսմաթը։
Թոռչու մերը բերում ա էդ կնկանը տաք ջրով չին-չին լեղացնում,
