Դաֆթարը բաց արեց կարդաց։— Ֆլան քաղաքում,— ասեց, մի նախրչի կա։ Էդ նախրչին մի աղջիկ ունի. էս թամա՛մ օխտը տարի ուռեցվորել ա, քոսոտե, բորոտն, յաման֊յարա ընկե, որ սաղանալու էլ ճար, իլլաճ չիլնում։ Էդ նախրչու աղջիկը եդի վերջը պտի քու ղսմաթն ըլնի. աստոծ քու ճակատին էս ա գրե, ըսենց էլ կըլնի։
Թագավորի տղեն էս որ լսում ա՝ թողում ա, դառը-տխուր վե կենում գալի տուն:
Հերն ու մերը հարցնում են.— Ա՛յ որդի, խի՞ ես ըտենց ռանգ-մռանդդ քցե. չըլնի՞ գլխովդ բան ա անց կացե:
Նո՛ր տղեն մին-մին նաղլ ա անում, թե չեք ասի՝ ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց բան։
— Ի՞նչ անենք,— ասում են հերն ու մերը,— փառք իրա ողորմությունին. մարդիս ճակատին ինչ գրել ա՝ գրե. ի՞նչ կարանք անի։
Մի քանի օրեն եդը թագավորի տղեն խուրջնի ջուխտ աչքը լիքը ոսկի ա լցնում, քցում ձիու վրեն, նիլնում, էթում էն քաղաքը, որդե՝ էն ծեր մարդը ասել էր, թե մի նախրչի կա, նրա աղջիկը պտի իրան ղսմաթ ըլնի։ Որ հասնում ա քաղաքը, հարց ու փորձ ա անում, նախրչու տունը գտնում։ Դուռը ծեծում ա, նախրչու կնիկը դուս ա գալի:
— Ա՛յ մերա, ղոնաղ չե՞ք ուզի,— հարցնում ա թագավորի տղեն:
— Խի՞ չենք ուզի, թագավորի ցեղ, ղոնաղն ասսանն ա, համա քու լայաղի տուն ու տեղ չունենք. նախրչին ի՛նչ ա, որ իրա տունն ինչ ըլնի։
— Բա՛ն չկա,— ասում ա թագավորի տղեն,— ինձ ձեռք կտա. տարով հո չպտի մնամ, էնքամ ըլնի, որ էս գշեր սթար անեմ՝ էգուց վե կենամ, էթամ իմ բանին:
Նախրչու կնկա հմար դհա ուրախություն էր, որ թագավորի տղեն լայաղ ա անում, իրանց տունը գալի։ Տարավ տուն, դոշակ քցեց տակը, հացից֊մացից, ինչ որ տանը գտնվում էր՝ բերեց աղաքը: Իրիկունը նախրչին էկավ տուն, թագավորի տղին որ տեհավ՝ մնաց զարմացած: Ախար ինքը մի քյասիբ նախրչի, թագավորի տղի նման մենծ մարդը ո՛նց ա լայաղ արե՝ էկե իրա տունը։
