— Բարո՛վ, հազար բարին ես էկե, թագավորի ցեղ,– ասեց նախրչին,– ո՞նց եք, լա՞վ եք: Էս խե՜ր ըլնի ըստերանք:
— Խեր չէլած՝ ի՞նչ պտի ըլնի. ուրիշ տեղ եմ էթում, շատ վռազ բան ունեմ,– ասեց թագավորի տղեն:
Իրիկնահացի վախտը թագավորի տղեն նախրչուն հարցրեց.— Ամոթ չըլնի հարցնիլը, քանի՞ տղա ունես:
— Է՛րկու տղա, է՛րկու աղջիկ,— ասեց նախրչին։
Մի քիչ կացան՝ մեկել օթախիցը մի ծանր տնքոցի ձեն էկավ:
— Բա է՞ն ինչ տնքոցի ձեն ա,— հարցրեց թագավորի տղեն:
— Քեզանից պահեմ, ասսանի՞ց ինչ պահեմ,— ասեց նախրչին,— մի հիվանդ աղջիկ ունեմ, էս օխտը տարի փորը ուռել ա, ինքը յարոտե-փարոտե, ո՛նչ մեռած ա, ո՛նչ սաղ: Էն օթախն ենք դրե, տենանք աստոծ նրա ֆոգին ե՞բ պտի առնի, որ դինջանա, սաքի մընք ենք մեղք, նա էլ՝ զուր մնում ա ի՛նչ։
Թագավորի տղեն լիզուն կծեց. «Բալի՜,— ասեց,— հենց էս էն աղջիկն ա, որ կա»: Հաց կերան պրծան՝ պառկեցին քնեցին։
Գշերվա մի վախտը թագավորի տղեն վե կացավ, խուրջին ոսկին վե կալավ, ուսալով մտավ էն հիվանդ աղջկա օթախը: Ձեռին մի մենծ դանակ կար, կոխեց հիվանդի փորը թե չէ՝ հիվանդը էն սհաթը դինջացավ։
— Դե՛ տենանք,— ասեց,— հմի ո՞նց իմ ղսմաթը կըլնես։
Թագավորի տղեն հենց իմացավ՝ է՛ն ա հիվանդը ֆոգին տվեց, պրծավ։ Խուրջին ոսկին, մըկ էլ արնոտ դանակը դրեց հիվանդի գլխատակը, սաքի թե արնքի գինն ա տալի, ու ինքը նի էլավ ձին՝, էկավ էլ եդ իրանց երկիրը։ Համա հիվանդի աղըքներին, որ ասես, զիան չէր դիպե, մենակ փորի ուռուցքն էր կտրվե, էլ զադ չէ։
Առավոտը մարդ ու կնիկ վե կացան, տեհան թագավորի տղեն չկա։ Դե՛ս թագավորի տղա, դե՛ն թագավորի տղա՝ չգտան ու չգտան։ Տեհան իրանց աղջկա սաս ու սամուրն էլ կտրվել ա: Ուրախացան. ասեցին՝ հալբաթ մեռել ա, էթան տերտեր կանչեն՝ գա տանի ժամը։ Գնացին, ի՜նչ տենան՝ փորի ուռուցքը նստել ա, ինքն էլ խըռըմփալեն քնած ա: Գլխատակը բանձրացրին, տեհան մի խուրջին՝ էրկու թայը լիքը ոսկի, կշտին էլ մի արնոտ դանակ: Էլ նոր ա՜ղջիկ կգար աչքները, ուրախ, ուրախ ոսկին վե կալան տարան, նրան թողին ընենց քնած:
