Աղջիկը քնեց, մի՛ օր, է՛րկու օր, ի՛րեք օր՝ անջախ որ քնատեղիցը վե կացավ. ըն էլ ո՜նց վե կացավ՝ լափ սաղ-սալամաթ, հենց իմանաս ըսկի ցավ չէր քաշե։ Մի քանի ամսեն վրա հո՝ լավ-լավացավ, դառավ ընենց մի սիրուն աղջիկ, որ արար աշխարք ման գայիր՝ սրա հատը աղջիկ չէիր գտնի․ հենց իմանաս մի հուրի֊ փարի ըլներ. տենողի խելքը գլխիցը թռնում էր. ասում էր՝ չուտեմ, չխմեմ, չհագնեմ, չմաշեմ, հենց նրա նաշխուն, սի՛րուն էրեսին, չինարի բոյ ու բուսաթին թամաշ անեմ։
Էս նախրչին թագավորի տղի՛ մի խուրջին ոսկով հարստացավ, լավ փողի տեր դառավ, լավ֊լավ այվան֊օթախներ, լավ֊լավ շենքսեր շինիլ տվեց, որ խալխը մնացել ին մաթ էլած, թե էս խեղճ, քյասիբ, օրեն հացի մուրացկան նախրչին ո՞րդիան հավաքեց էսքամ փողը:
Մի օր էլ էն թագավորի տղեն վե կացավ, գնաց ավղուշ՝ իրանց երկրիցը մի քանի օրվա ճամփա դենը։
Դու մի ասի ինքը բեխաբար գա՛լոն, գա՛լոն՝ էկել ա հասե էն քաղաքը, որդե նախրչու աղջկանը ուզեցել էր սըպանի։ Քուչեքանց միջովը անց էր կենում, մի ղաֆիլ աչքը ընկավ մի բալկոնի վրա՝ տեհավ մի սիրուն, նաշխուն, շենքով, շնորքով աղջիկ ընդե պոլթի ա տալի։
Թագավորի տղի խելք ու միտքը գնաց, խելքամաղ էլավ էս աղջկա վրեն. գաոր-տխուր, գլուխը կախ քցած ավից էկավ տուն։
Հերը տեհավ ռանգ֊մռանգը քցած՝ հարցրեց․– Ա՛յ որդի, խի՞ ես ըտենց ռանգ-մռանգդ քցե, հալ ու մաշ էլե. չըլնի՞ սրտումդ մի դարդ կա, ասա՛, մի՛ ամանչի. ո՞ր թագավորի, ո՞ր բեզրգյանի աղջիկն ես սիրե՝ էս սհաթը ուզեմ։
Տղեն մին֊մին նաղլ արեց, ինչ որ գլխովը անց էր կացե.— Կա՝ նա՛ ա, չկա՝ նա՛ ա,— ասեց,— նրանից սավայի ուրիշ աղջիկ չեմ առնի, թեկուզ բեզրգյանի աղջիկ ըլնի, թեկուզ թագավորի. մի հետ էն աղջիկը մի կաթ արին ա էլե, կաթացե սիրտս։
— Լա՛վ, ա՛յ որդի,— ասեց թագավորը,— դրանում ի՞նչ կա, որ էդքամ միտք ես անում. էլի մի դժար բան ըլնի, որ գլուխ գալու չըլնի՝ ասեմ հա։ Ուզում ես հենց էս սհաթը մարդ ղրկեմ, էն աղջիկն ուզեմ քեզ։
— Դե ղրկա՛, ա՛յ հեր,— ասեց տղեն,— իմ դարդն էլ զաթի էդ ա:
