Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/292

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

25. ՖԱԼԱՔ

Կըլնի չիլնի մի մարդ, մի կնիկ։ Սրանք իրանց յաշն առած կըլնեն, պտուղ էլ, որ ասես, չեն ունենա:

Մարդը կնկանը կասի.— Ա՛յ կնիկ, ես միտք եմ արե՝ էթամ Երուսաղեմ՝ ուխտ․ իմ ֆոգուն էլ ա վարձք, քու ֆոգուն էլ, ի՞նչ կասես:

— Ա՛յ քա,— կասի կնիկը,— տենո՞ւմ ես իմ ոտը ծանդր ա՝ ըսօր, էգուց պտի ազատվեմ, իմ պահող֊պահպա՞նողն ով ա, որ դու էլ թողում ես, էթում, անջախ ա ասսու աչքը քաղցրացե վրներս, մեզ պտուղ ա տալի, բա առանց քեզ ես ի՛նչ պտի անեմ:

Էս մարդն ա՝ կնկա ասածը ըսկի այնումը չի քցի, ճամփի թադարեք կտենա, կընկնի ճամփա դպա Երուսաղեմ։

Թող սա էթա, գանք խաբարը տանք սրա կնկանիցը։

Մի օր սրանց գեղի շորանը կմննի նեքսև, կտենա իրա խանումը պառկած ա։ Միտք կանի՝ չըլնի թե հիվանդ ա։

Աչքը է՛ս դիհը, է՛ն դիհը կքցի, կտենա խանմի կողքին մի պուճուր, նոր էլած քորփա էրեխա։ Նոր գլխի կընկնի, որ ազատվել ա։ Հենց ինքն էլ էկել էր մուշտուլուղ տալու, որ նրանց ոչխարը ծնել ա։ Էլ բան չի ասի, ուսուլով էդ էրեխեն վե կունի, կտանի կդնի ոչխարի տակը, ոչխարի տակի գառը կբերի շորի մեջ կկոլոլի, կդնի խանմի կողքը, սուս ու փուս կթողա կէթա իրա բանին: