Դասը-տխուր վեր ա կենում, էթում դուզ թագավորի ամարաթը: Էթում ա թագավորի խնամաքարի վրեն նստում:
Թագավորի նազիր-վեզիրը դուս են գալի հարցնում.— Ա՛յ կնիկ,— ասում են,— ի՞նչ ես ուզում, խի՞ ես էկե:
— Էկել եմ թագավորի կուշտը գանգատ,— ասում ա կնիկը։
Նազիր-վեզիրն էթում են թագավորին իմաց տալի, թե.— Մի ջահել, սիրուն կնիկ էկել ա, ուզում ա քեզ տենա. թո՞ղանք գա, թե չէ:
— Թողեք գա,— ասում ա թագավորը,— տենամ ի՛նչ ա ուզում:
Էթում են կնկանը բերում թագավորի կուշտը: Կնիկը թագավորին գլուխ ա տալի ընդե կաննում։
— Ա՛յ կնիկ,– ասում ա թագավորը,— դարտդ ի՞նչ ա, ա՛սա տենամ:
Խեղճ կնիկը նստում ա ըստե մին-մին, տեղը տեղին նաղլ ա անում իրա գլխով անցկացածը, ոնց որ ես ձեզ նաղլ արի: Թագավորը էս որ լսում ա, մնում ա զարմացած։
— Դրո՞ւստ ես ասում, որ իմ բաղի խնձորիցը կերար, ջահելացար,— հարցնում ա թագավորը։
— Դրո՛ւստ, թագա՛վորն ապրած կենա,– ասում ա կնիկը։
Թագավորը էն սհաթը նազիր-վեզրին ղրկում ա հանդը, որ էթան էն նախրչուն կանչեն, բերեն։ Էթում են, գտնում, կանչում, բերում թագավորի կուշտը։ Եննա մարդ ա ղրկում իրա բաղչի խնձորիցը բերիլ տալի, որ բերում են, տալիս ա նախրչուն, ասում ա՝ կե՛: Նախրչին աղաք չեմ ու չում ա անում, չի ուզում ուտի, համա թագավորը որ զոռում ա, վեր ա ունում, ուտում: Ուտում ա թե չէ՝ջահելանում ա, դառնում տասնըհինգ տարեկան տղա։ Թագավորը էս որ տենում ա, մնում ա սառած նախրչու ու նրա կնկա էրեսին մտիկ անելոն. շատ ա գլխին վա՛յ տալի, դարտ անում, համա էլ ո՛ւր, բանը բանից անց էր կացե։ Նախրչուն էլ մի լավ խրատում ա, ասում ա՝ կնկանը չծեծի, սերով ապրի հեննեն ու էլ եդ ճամփու դնում իրանց տունը»։
— Թագավորն ապրած կենա,– ասում ա իմաստուն տղեն,– հմի տե՛ս, ոնց որ էդ թագավորը փոշմանել ա, ընենց էլ դու կփոշմանես՝ որ ասեմ խի ին ծիծաղում էն ձկները:
— Չէ՛,— ասում ա թագավորը,— չեմ փոշմանի, ա՛սա:
