— Ա՞սեմ,– հարցնում ա էլի տղեն։
— Ա՛սա,— ասում ա թագավորը։
— Ա՞սեմ,— հարցնում ա վրա իրեք հետը:
— Ա՞սա,— ասում ա թագավորը։
— Բաս որ ըտենց ա, թագա՛վորն ապրած կենա, քու թագավորությունը իրեք սհաթ պտի տաս ինձ:
— Քեզ փե՛շքաշ ա,— ասում ա թագավորը։
Էն սհաթը թախտիցը վեր ա գալի, տղին նստացնում իրա տեղը թագավոր: Էդ տղեն ա՝ թագավորին իրա կշտին նստացնում ա, հրամայում ա նազիր֊վեզիրը, ամարաթի մարդիքը քոմմա թոփ ըլնեն։ Բիրադի կիտվում են, թագավորի չորս գիհը նստոտում։ Եննա տղեն հրամայում ա, որ թագավորի աղջիկը իրա ղարավաշներին առնի, գա։ Թագավորի աղջիկը ղարավաշներով վեր ա կենում. գալի ամարաթի մեջտեղը կաննում։
— Ա՛ղջի,— ասում ա հերը,— մի՞տդ ա, որ ֆլա՛ն տարին հիվանդ իր, սիրտդ ձուկն ուզեց, իմ նազիրը գնաց իրեք ձուկը բերեց, համա դու չկերար։
— Թագա՛վորն ապրած կենա,— ասում ա աղջիկը,— դու չես գիտա, որ ես որձեղենի էրես չեմ ուզում տենամ, ուր մնաց թե ուտեմ։
Իմաստուն տղեն էս որ լսում ա, հրամայում ա թագավորի աղջկա ղարավաշներին տկլորացնեն։
Թագավորի աղջիկը աղաք ա գալի, չի թողում.— Ո՜նց կըլնի,— ասում ա,— աղջիկ֊խիզան են, էոքամի աղաքին ո՞նց շորները հանեն։
— Էդ քու բանը չի,— ասում ա թագավորը։— Հանե՛ք շորները,— հրամայում ա։
Հանում են ի՜նչ տենում՝ ղարավաշները քառասունն էլ տղա են։ Թագավորը, նազիր-վեզիրը քոմմա մնում են սառած, իրար էրեսի մտիկ անելոն։
— Դե հմի տե՞հար, թագավորն ապրած կենա,— ասում ա իմաստուն տղեն,— հմի իմա՞ցար խի ին ծիծաղում էն ձկները:
— Ջա՜նլաթ,— ձեն ա տալի թագավորը։
Ջանլաթները էն սհաթը գալիս են ընդե կաննում։
— Էս սհաթին քառասնի գլուխն էլ կտրե՛ք,— հրամայում ա թագավորը։
