Էդ մարդն ասեց.— Իմ կշտին կա մարգարտե շապիկ։ Ա՛րի տամ քեզ,— ասեց։
Գնաց, տվեց իրան, ասեց.— Ես շապիկը տալիս եմ քեզ էն պայմանով, որ շապկի տիրոնչը գամ տանեմ։
Հերն ասեց.— Ե՞բ գաս տանես:
Ասեց.— Ո՛ր օրը որ ձեր տանը մախոխ էփեցին, էն օրը կգամ կտանեմ:
Էդ մարդը մտածեց, թե.— Ի՞նչ կա, թամբահ կանեմ կնկանս՝ մախոխ չի էփի, ես էս շապիկը առնեմ, էթամ:
Վե կալավ մարգարտե շապիկը, եդ դառավ տուն: Տարավ տուն՝ ամեքի ուզածը տվեց իրան, մարգարտե շապիկն էլ հանեց տվեց պուճուր աղջկանը։
Ասեց.— Կնի՛կ, քեզ մի բան եմ թամրահ անում, որ մեր տանը անումը մախոխ չէփվի:
Կնիկն ասեց.— Խի՞, ա՛յ մարդ, խի՞ չպտի էփվի։
— Ըտրա հմար որ,— ասեց,— էդ շապիկ տվողը ասում էր, ո՛ր օրը մախոխ էփեք, պտի գամ՝ էդ շապկի տիրոնչը տանեմ:
Կնիկն ասեց.— Ա՛յ մարդ, խի՞ եմ էփում, ո՛ր ըտենց ա, չե՛նք էփի։
Կնիկը կանչեց աղջկերանցը ասեց.— Անումը մախոխ չէփեք մեր տանը:
Էկավ երկար ժամանակ անց կացավ, մի օր ըդոնք լվասկ ին անում, լվացկից պրծան, օրն էլ շարթապաս էր, մերն ասեց մենծ աղջկանը.— Ա՛յ որդի, գնա՛ մի բան էփա, ուտենք:
Աղջիկը գնաց թթուն լցրեց պղնձի մեջը, սկսեց մախոխ էփիլ՝ մտիցն ընկել էր:
Սկսեց էփիլը՝ էդ մարդը տանից մտավ նեքսև, ասեց.— Ա՛յ մարդ, իմ հախլուն տո՛ւր:
Մարդն ասեց.— Տե՛ր եմ պայմանիս, պտի տա՛մ:
Բերեց մենծ աղջկանը, շորերը հագցրեց ու տվեց էդ մարդին: Էդ մարդը վե կալավ էդ աղջկանն ու գնաց։ Տարավ հասցրեց իրա ամարաթները։
Աղջիկը տեհավ էդ ամարաթները, ասեց.— Ջհաննամը գյո՜ռը, որ հորից֊մորից հեռու եմ, չէ՞ էս թավուր ամարաթների միջին կնստեմ:
