— Ա՛յ Աղդիլակ աղպեր,— ասում ա կնիկը,— որ էս օյինը հաղացիր իմ գլուխը, դե էգուց քեզ վե կկացնեմ, օլուն դի իշիդ վրեն, տար գեղիցը դուս, մի ղրաղ տեղ, ֆորա՛, որ սաղ աշխարքումը խաղկ ու խայտառակ չըլնենք։
— Ա՛չքիս վրեն,— ասում ա Աղդիլակը,— կտանես:
Հաց են ուտում, պրծնում, թեք են ընկնում, քնում: Բիրաղի քնում են, համա կնիկ՝ քունդ ըսկի կտա՜նի։ Որդիան կտաներ, մահապարտ էր էլե, մնացե։ Կես-ղշերին կնիկը տենում ա, որ մարդը քնել ա, սուս ու փուս էթում ա Աղդիլակին բըռթում, վե կացնում: Աղդիլակը վեր ա կենում, էջը դուս քաշում, փալանը դնում վրեն, եննա պարանը քաշում ա, խաշված մարդին ֆորիցը հանում, դնում իշի վրեն, պարանով ղայիմ կապում։ «Չո՛շ, հա չոշ, չո՛շ հա չոշ, չո՛շ հա չոշ», քշում ա էթում։
Էթում ա, էթում, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, մի սհաթ, էրկու սհաթ, իրեք սհաթ, աքլորականչին հասնում ա մի գեղ։ Էշը դուզ քշում ա դպա էդ գեղի կալերը։ Էթում ա մի կալում վե գալի, բհիրը վե տալի. իշի նոխտեն ղայիմ կապում բհրիցը, էթում մի խուրձ էլ ցորեն գողանում, բերում քցում իշի աղաքը, ինքն էլ կշտին թեք ընկնում, քնում։ Էն բաշտեն էդ կալի տերը վեր ա կենում, շորերը հագնում, էթում, որ կալին ակը տա. համա մթնաժեռ ա ըլնում, աչքը զադ չի ջոկում, էթում ա՜ կպնում իշին, իշի վրիցը էն մեռելը դըրըմփալեն վեր ա ընկնում Աղդիլակի վրեն։ Աղդիլակը էն սհաթը վեր ա կենում տեղիցը, ի՜նչ տենում՝ մի մարդ կողքին շիվարած կաննած ա, մեռելն էլ էն դիհը վեր ընկած ա։
— Վա՜յ քու տունը չքանդվի, ա՛յ մարդ,— գոռում ա Աղդիլակը,— էս ի՛նչ օյին հանեցիր իմ գլուխը։— Ասում ա ու «Վա՜յ, ա՛փի ջան» գոռալեն ընկնում ա էդ մեռլի վրեն։
— Էդ ո՞վ ա, ի՞նչ էլավ,— շիվարած հարցնում ա կալի տերը։
— Էլ ի՛նչ պտի ըլնի, տունս քանդվեց, գնաց, խեղճ հերս հիվանդ էր, ասեցի տանեմ հեքմի քցեմ։ Էկանք, էկանք, մութը գետինը կոխեց, ասեցինք՝ ըստե վե գանք, մի քիչ քնենք, դնջանանք, առավոտը էլ եդ վե կենանք, էթանք մեր ճամփեն։ Հմի ես ի՞նչ անեմ, ո՛ր ջուրն ընկնեմ, խեղճ հորս վե քցեցիր, բանֆոգի արիր էս ա ես էլ կէթամ տանուտերին կկանչեմ, թո՛ղ գա, մեր դատաստանն անի։
— Ամմա՜ն, աղպեր,– ասում ա էդ կալի տերը,— ես քու ոտի
