Ասեց.— Ըտենց բան կըլնի՞, կթափի դրանց վրա. պղնձի միջին դուս իլ, առավոտը կթափենք դեն։
— Ո՞նց թե,— ասում ա,— գիժ հո չե՞ս. պղնձի մեջը դուս ըլնեմ, առավոտը կիրակուր էփեմ միջի՞ն։
Մի ոտը դրեց ծառի մի ճղքանը, պըպըղեց, սկսեց դուս ըլնիլը, ոտը գնաց, ճուղքը կոտրվեց, ինքն էլ, պղինձն էլ էս ճղքից ընկավ էն ճուղքը, էն ճղքից ընկավ էս ճուղքը, շղշըղկալով ընկավ ներքև։ Բազրգյանները լեղապատառ ապրանքը թողին ու փախան: Խելոք աղպերը որ տեհավ՝ դրանք փախան, վեր էկավ, նստեցին կրակի կշտին, դրանց էփած կիրակուրը կերան։
Լիսը որ բացվեց, էդ բազրգյաններից մինն ասեց.— Է՛թանք, տենանք էդ ի՞նչ էր յարաբ։
Էկավ, տեհավ կրակի մոտին էրկու հոգի նստած են։
Աղպերն ասեց.— Ա՛րի, ա՛րի, ա՛րի տաքացի։
Էկավ, նստեց։
Ասեց.— Քեզ ատամ ունե՞ս։
Ասեց.— Բա՛ չունե՜մ։
Ասեց.— Բա՛ց արա, տենանք։
Բաց արեց, Գիժը մի թեժ կրակ վե կալավ ու ճխտեց բերանը, դա վե կալավ, «ա՛փ, ա՛փ, ա՛փ» անելով փախավ։ Եբոր հասավ հընկորտանց մոտը, հընկերտանքը հարցրին, թե.— Ի՞նչ կա։
Ասեց.— Հա՛պ, պա֊պա՛։
Ասին.— Խեղճի լեզուն բռնվել ա, ո՛վ ա գիտում, ի՞նչ ա պատահե,— ասին ու վե կացան, փախան։
Չորս օր, հինգ օր ըտեղ մնացին, Խելոք աղպերն ասեց.— Վե կենանք, ըստիան էթանք։
Գիժ աղպերը վե կացավ, բազրգյանների տեղաշորը վե կալավ դրեց պղնձի մեջ, շըլակեց։
Խելոք աղպերն ասեց.— Ա՛յ տղա, ի՞նչ բանի վրա ես, արի փողն ու ոսկեղենը ջոկի վե կալ, տեղաշորի եննուցը ի՞նչ ես ընկել:
Ասեց.— Փողն ու ոսկին քեզ ըլնի, չեմ ուզում, տեղաշորն ինձ։ Պտի տանեմ, որ քնեմ։
Խելոք աղպերը փողը, Գիժը տեղաշորը վե կալան, ընկան ճամփա, գնացին։ Շատ գնացին, քիչ գնացին, օրվա մի օրը մութն ընկավ, սկսեց վարար անձրև գալ:
Գիժ աղպերը տեղաշորը քցեց, մտավ մեջը տազ արեց, Խելոքը
