Գիժ աղպերը վե կացավ գնաց։ Հասավ չոբանի կուշտը, չոբանին ասեց.– Մի չորս-հինգ հատ ոչխար լավերիցը ջկա՛, տո՛ւ:
Չոբանն ասեց.— Գի՛ժ ես, ո՞ւմ ոչխարը տամ։
— Տո՛ւը,– ասեց,– ո՛ւմն ըլնում ա, թող ըլնի։
— Ի՞նչ ես գիժ-գիժ խոսում,— ասեց,— վե՛ կաց ռադ ի՛լ[1]:
Գիժը բարկացավ, վե քցեց չոբանին, մի ոտը դրեց մի ոտին, էն մեկել ոտից քաշեց, արեց էրկու, քցեց էն յանը, սաղ սուրուն քշեց դպա դևերի տունը։
Դևերը տեհան, որ ոչխարը քոմմա վեր ա կալել, բերել ա, ասեցին.— Էս ի՜նչ խաբար ա, ասեցինք՝ մի հատ բեր, հմի սաղ գեղը թոփ կըլնի կգա։
Մի հինգ հատ ջկեցին, մնացածը տարան հեռու բրախ տվեցին, էկան:
Մի էրկու օր, իրեք օր արանքը անց կացավ, գոմշի տիկը տվեցին Գիժ աղպորը, ասեցին.— Գնա՛ սարիցը ջուր բե։
Գոմշի տիկը քցեց շըլակն ու գնաց դպա սարը։ Հասավ ջրի կուշտը, ասեց.— Հազիր կկապեմ, էլ խի՞ եմ տկով տանում։
Քաշեց ջրի առաջի մենծ-մենծ քարերը պոկեց, ջուրը կապեց դպա դևերի տունը։
Ջուրն էկավ էրը[2] լցրեց։
Դևերը վե կացան, «Ա՜յ հարա՜յ» արին.— Վե կացե՛ք, էթանք ջուրը կտրենք։— Ջուրը կտրեցին, Գժին ասին,— Խի՞ կապեցիր ջուրը։
Ասեց.— Ես հո ձեր նոքարը չեմ՝ ամեն օր էթամ, ձեզ հմար տկով ջուր բերեմ. ջուր ա էլի, կապեցի, խմե՛ք։
Արանքը մի քանի օր անց կացավ, ասեցին.— Գնա՛ մեր բաղիցը մի շըլակ ցախ վե կալ, բե՛:
Վե կացավ, պարանը վե կալավ գնաց, չորս-հինգ տարվա տնկիքը քոքով հանեց, դրեց[3] պարանի վրա, համարյա մի սել, շըլակեց, վե կալավ, էկավ։
Դևերը տեհան, որ բազումը ծառ չի թողե, քոմմա քոքով հանել ա բերե։
