40. ԾՆՈՂԱՍԵՐ ՏՂԵՆ
Ժամանակով մի բազրկյան ա ըլնում. դրան ունենում ա էրկու տղա, մեկը պսակված, մեկը աղափ. պսակվածը էրեխու տեր։ Պսակվածը առըտուր էր անում, պուճուրը հողագործություն էր անում:
Էկավ՝ որ էն մենծը, իրիկունը հացի իրա նստած վախտը, ասեց.— Ես պտի բաժանվեմ:
Պուճար աղպերն ասեց.— Ա՛յ աղպեր, խի՞ ես բաժանվում, պսակվածը՝ դու, էրեխու տերը՝ դու, ինձ զադ չունեմ,— ասեց,— որ ես չեմ ուզում բաժանվեմ, դու խի՞ ես բաժանվում: Դու տենո՞ւմ ես, որ ես էս աչքիցը էն աչքը քեզ չեմ փոխում, էն տեսա՜կ քեզ ղուլլուղ եմ անում. քարից քցում ես՝ էթում եմ, քոլից քցում ես՝ էթում եմ, ո՛ր ասես՝ գնա՛ ջուրն ընկի՝ կէթամ, դու խի՞ ես բաժանվում ինձանից:
Մենծն ասեց.— Չէ՛, պտի բաժանվեմ:
Պուճուրն ասեց.— Ես առաջինը ասում եմ՝ մի բաժանվի, եբոր բաժանվում ես, թագավորի բարեբար մեզ ապրանք ունենք, էդ ապրանքը մի յան, մեր հերը մի յան. ուզում ես՝ հերը վե կալ, ապրանքիցը զրկվի, ուզում ես՝ ապրանքը վե կալ՝ հորից զրկվի, զաթի մեզ մեր չունենք, էս մի հերն ա: Քեզ իրեք օր ժամանակ, մտածա՛, որը կուզես՝ էն արա:
