Ժամերը որ տվին, էդ մարդն ասեց.— Ա՛յ տղա, դե վե կաց, գնա՛։
Հանեց մի մանեթ, տվեց էդ աղին, ասեց.— Էս էլ քու հոր հմար բանըման կառնես։ Առավոտը էլի կգաս ըստեղ:
Տղեն շնորհակալություն ա անում, էթում ա։ Էթում ա բազար, էլի իրա հոր հմար բանըման ա առնում, տանում ա տուն, տալիս ա հորը։
Հերը ասում ա.— Ըսօր որտեղ ի՞ր։
Ասեց.– Էլի էն Ձիավորը էկավ տարավ, էլի կերա, խմեցի, մինչանք ժամերը տվեց, ասեց. «Դե վե կաց գնա՛, հանեց մի մանեթ տվեց, ասեց. «Էս էլ կտանես հորդ հմար բան կառնես»։ Եդով ասեց. «Էգուց առավոտ էլի կգաս ըստեղ»։
Պառկեցին, քնեցին։ Լիսը բացվեց, տղեն վե կացավ, լվացվեց, աստված կանչեց ու գնաց։ Գնաց դո՛ւզ էդ ամարաթները։ Գնաց նիլլավ վիրև, տեհավ էն տղեն նստած սուփրի վրա, էդ տղի ճամփեն էր պահում։
Ասեց.— Ա՛յ տղա, խի՞ եդացար ըսքան։ Դե, արի՛, նստի կողքիս։
Տղեն նստեց կողքին, կերան խմեցին, մինչև իրիկվա ժամերը տալը։ Ժամերը տվեց։
— Ա՛յ տղա,— ասեց,— դե վե կաց, գնա՛։
Տղեն վե կացավ տեղիցը՝ էդ մարդը հանեց ջիբիցը մի հատ մենծ նուռ, ասեց.— Ա՜յ որդի, ա՛ռ, է՛ս ա, ըստուց դենը դու գիտաս։
Տղեն առավ նուռը, շնորհակալություն արեց էդ մարդիցն ու գնաց։
Ճամփին ասեց.— Ջանը՜մ,— ասեց,— հըլա էն էրկու օրը օրական մի մանեթ տալիս էր, իմ հոր հմար բանըման ի առնում, ըսօր էս մի նուռը տվեց, ես ի՞նչ անեմ։
Գնաց տուն, նուռը դրեց հոր աղաքը, ասեց.— Ա՛յ հեր, էս ա տվե ըսօր էլ։
Հերը նուռը տեհավ, խելքը գլխիցը թռավ, ճանանչեց, թե ինչ նուռ ա, ասեց.— Փա՛ռք քեզ, աստվա՛ծ, քու ստեղծած հոգին չես կորցնում դու։
Նուռը կտրեց հերը, տեհավ, որ մեջը սաղ թանկագին քարեր։
— Դե՛,– ասեց,— ա՛յ որդի, քնի՛, առավոտը վե կենանք, տանենք մի քարը ծախենք։
