Եննա գնաց մի քյահլան ձի բերեց, տվեց իրան։
— Էս ձին որ կա,— ասեց,— էդ ճամփովը շատ ա գնացե էկե. կնիլնես, հենց գյամը բաց կթողաս՝ քեզ կտանի դո՜ւզ Քոսի ամարաթի աղաքին վե կբերի:
Տղեն մատանիքն ու աղլուխն առավ, դրեց ջեբը, իրա ձին թողուց ընդե, նրա քյահլան ձին նի էլավ, ընկավ ճամփա։ Գնաց, գնաց, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, գշեր գնաց, ցերեկ գնաց՝ մի՛ օր, է՛րկու օր, ի՛րեք օր, մի՛ շա՛բաթ, է՛րկու շաբաթ, ի՛րեք շաբաթ, մախլասի՝ մի ամիս՝ հասավ Քոսի ամարաթը: Ձիուցը վեր էկավ, դուռը ծեծեց, մի պառավ դուս էկավ:
— Ո՞ւմն ես ուզում,— հարցրեց պառավը:
— Ֆլա՛ն չադրատիրոնչ մորը,— ասեց տղեն:
— Հենց ե՛ս եմ,— ասեց,— տենամ ինչ ես ուզում:
Տղեն հանեց նշանաբանը, տվեց պառավին, ասեց.— Քու տղեն ա ղրկե,— ու մին-մին նաղլ արեց, թե՝ ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսե՛նց բան։
— Լա՛վ,— ասեց պառավը,— ինչ որ ձեռիցս կգա կանեմ, չեմ խնայի. նրանից դենը դու գիտաս, ղոչաղ տղա ես՝ Քոսի ձեռիցը կպրծնես, թե չէ հո՝ իմա՚ց կաց մենծ թիքեն անկաջդ կթողա։ Հրես էգուց,— ասեց,— հինգշաբթի ա, Քոսի կնանոնցը պտի տանեմ լեղացնեմ, դու էլ մեր եննուցը վե կա՛ց արի։ Ես մի մհանով,— ասեց,— կնկանդ ղրաղ կկանչեմ, կխոսացնեմ. դու էլ մտիկ չես տա կքաշես թարքդ՝ յա՜լլա։
— Լա՛վ,— ասեց տղեն,— ոնց որ ասեցիր՝ ընենց կանեմ։
Հեգսի օրը, պառավը Քոսի կնանոնցը աղաք արեց, տարավ լեղացնի: Ամարաթիցը մի քիչ հեռու լավ-լավ հավըզներ կային, ամեն շաբաթ նրանց բերում էր ըտե չին-չին լեղացնում, եդ բերում ամարաթը։
Ճամփին պառավը էն տղի կնկա հեննա եդ մնաց մեկելներիցը, նրան խաբեց, թե թաքուն բան ա ուզում ասի։ Տղեն ձին նի էլած, ետևներիցը բուսուն էր պահում. հենց էս տեհավ թե չէ, ձին վրա քշեց, կնկանը քաշեց թարքը, ձիու գլուխը բրախ տվեց ու յա՜լլա։
— Հարա՜յ, հարա՜յ, հարա՜յ, էկե՛ք, հասե՛ք. Քոսի կնկանը փախցրին, տարա՜ն,— ձեն տվեց պառավը։ Սաքի թե, որ ասես՝ ինքը բանից խաբար չի։
Կնանիքն ընչանք կիտվեցին տղեն իրա մանդղիլն առավ։ Խեղճերի
