Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/436

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

43. ԱՄՈԹՈՎ ՀԱՐՍԸ

Կըլնի չիլնի մի աղջիկ։ Էս աղջիկը զարիր տեղ հարս գնացած ա ըլնում։ Զատկի շարթին էս հարսի աղպերը գալիս ա քվորը տանի հերանց, որ մի քանի օր ընդե կենա, հորնըմոր հեննա, բարեկամների հեննայ ես ինչ գիտամ՝ տես ու ճանանչի հեննա ուրախանա, էլ եդ գա կեսառանց գեղը։ Չունքի հերանց գեղը մոտիկ ա ըլնում, ընդուր հմար էլ ձի չի նիլում, վեր ա կենում աղպոր հեննա ոտով ընկնում ճամփա։ Ինքն էլ էդ վախտերքը էրկուֆոգիս ա ըլնում, որ ըսօր, էգուց պտի ազատվեր։

Գալիս են գալի, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, խելի տեղ գալիս են, մի դաֆիլ քվոր ցավը բռնում ա։

Ի՛նչ անի, ի՛նչ չանի, աղպորն ասում ա.— Դու աղաք֊աղաք գնա՛, ես գալիս եմ։

Նրա բախտիցը ըտերանք մի էր ա ըլնում, էթում ա էդ էրի միջին ինքն իրան ազատվում, բերում մի սիրուն, նաշխուն, դըմբըռճիկ, լխտիկ-մխտիկ էրեխա: Գոգնոցը եդ ա անում, ճոճ կապում էրի միջին, էթում ծառի լեն տերևներ պոկոտում, բերում էրեխին տոտաշոր, թաթաշոր շինում, էրեխին լավ լազաթին փաթթում, դնում ճոճը: Ինքն իրան բերում ա էրեխի անումը դնում Օրսագյուլ, նստում ըտե ճոճն օրորում, ասում.