54. ՍՈՒՏ ՀԵՔԻԱԹ
Կըլնի, չիլնի մի մարդ, մի կնիկ: Սրանք շատ քյասիբ, դառն-աղքատ, օրեն հացի մուրացկան են ըլնում: Սրանք ավալախրը մի հավ են ունենում, ըն էլ էնթավուր հավ, որ աղաքիցը կթողին կըտցով էր տալի, ետևիցը կթողին՝ քացով. ընենց որ էս հավի ահու սրանց քուչովը մարդ-մադաթ սիրտ չէր անում անց կենա, էնքա՜մ մի ղուլումքյար զադ էր:
Գեղըցոնց ամալ-աջալը որ կտրում ա, օրեն մի օրը գալիս են տանուտերի կուշտը գանգատ: Էդ տանուտերն ա՝ կանչում ա հավի տիրոնչը, հրամայում ա, որ յա հավը մորթի, յա թե չէ քցի մի զերզամբի, վրեն դուռը շինի, որ դուս չգա, գնացող-էկողին չդիպնի: Տերն էլ չի ղմշում մորթի, տանում ա անում մի հացատուն՝ դուռը, երթիկը ղայմացնում, ծակ ու ծուկերը կալնում, թողնում գալի: Լա՛վ:
Անց ա կենում ըսենց մի օր, կրկու օր, իրեք օր, մի շաբաթ, էրկու շաբաթ, մախլասի՝ մի ամիս, էս հավին ո՛նչ կուտ են տալի, ո՛նչ ջուր են դնում աղաքը՝ բալի սատկի, նրանից ազատվեն պըրծնեն: Օրեն մի օրը էդ մարդի միտն ա ընկնում հավը:
— Ա՛յ կնիկ,— ասում ա,— ըսկի ակը չինք տալի մեր հավին, ո՛վ գիտա՝ հմի սատկել ա, որդնե, ֆոտն աշխար ա վեր ունում, էթամ, տանեմ դեն էլա քցեմ:
