— Լա՛վ, ա՛յ մարդ,— ասում ա կնիկը,— գնա՛ տես, թե սատկել ա՝ տա՛ր դեն քցա՛։
Էս մարդը էթում ա, հացատան դուռը բաց անում, ի՜նչ տենում՝ հացատունը ընչանք օջորքը լիքը ձու ա. դու մի ասի, էն հավն ա ածե։ Մարդը ուրախանում, աշխարով մին ա ըլնում։
Էթում ա կնկանը իմաց տալի.— Բա՛ չես ասի,— ասում ա,— ըսե՛նց, ըսե՛նց բան:
Մարդ ու կնիկ էթում են ամեն մինը մի քթոց վեր ունում, գալի, էդ ձվանները բիրադի կրում իրանց կալը։ Կրում են պրծնում, եննա իրանց դոմշները լծում են կամին, քշում։ Քշում են, քշում են, ընչանք ճաշ քշում են, ձվանները բիրադի փխլվում, խժռվում ա. տենում են՝ մի դհիցը աքլոր ա դուս գալի, մի դհիցը՝ վառեկ։ Վերջը որ շատ քշում են, տենում են բիրդան ձվանների միջիցը մի ղազ դուս էկավ, փախավ։ Տերը էդքամ աքլորն ու վառեկը թողում ա ըտե, ինքը ղազի ետևիցն ընկնում, որ կալնի։ Էթում ա, էթում, մխելի տեղ էթում ա, տենում՝ հրես մի մարդ իրանց ղազը լծել ա կամին, կամ ա անում։
— Ա՛յ աղպեր,— ասում ա,— էդ մեր ղազն ա, խի՞ եք լծե։
— Մենք ի՞նչ իմանանք ձերն ա,— ասում ա էդ մարդը,— իրա ոտովն էկավ մեր կալը, դե տեհանք՝ տեր֊տիրական չկա, բերինք, լծեցինք. հմի ասում ես՝ ձերն ա, վե՛ կալ տար, ա՛որս էլ էրկու խալվար ցորեն դրա հախը։
Էդ մարդը էրկու խալվար ցորենը առնում ա, լցնում ջվալները․ գյոզակները էրեսներին փռում, ղայիմ կապում, բարձում ղազին․ քշում դպա տուն։
Գալիս ա, գալի, հասնում ա իրանց տունը, ջվալները ղազի վրիցը վեր ա դնում. վեր ա դնում, տենում ի՜նչ՝ ղազի մեջքը յարալափաչա ա դառե։ Մարդ ու կնիկ կմնան մոլորած։ Դե՛ս կընկնեն, դե՛ն կընկնեն, է՛ս հարևանի դուռը, է՛ն հարևանի դուռը, հա՛յ դես, հա՛յ դեն, բո՛ւ յան, օ՛յ յան, դեղ, դարման չեն գտնի։ Վերջը որ շատ կհարցնեն, ման կգան, մի մարդ սրանց կասի, թե. «Էդ յարի դեղը պոպոքն ա, որ քսեք՝ ալբիալը կլավանա»։ Սատանական դրանց երկրումն էլ ըսկի պոպոք չիլնում։ Դե՛ս են ընկնում, դե՛ն են ընկնում, չեն գտնում. վերջը որ շատ ման են գալի, տենում են՝ հրենիկ մի ահլի պառավ կնիկ քուչի դռանը նստած ա։
— Ա ՛յ նանի,— ասում են,— քեզ արքայություն, թե քու որդկերանց
