Էդ բազրգյանն ասեց.— Ա՛րի մի քիչ նարդի հաղանք։ Քառասուն բեռ քունն ա, քառասուն բեռ իմն ա. իրար դեմ հաղանք։
— Հաղա՜նք:
Հաղալու փիս վախտը, քիչ էր մնացե որ Սումբաթը տաներ, բերդան կնիկն ընկավ միտը, շըշկըլվեց, տարվեց: Տարվեց, ըսկսեց լաց ըլնիլը:
Բազրգյանն ասեց.— Խի՞ ես լաց ըլնում, էրևում ա, էդ ա քու կարողությունը։
— Ներողություն,— ասեց,— էս չի՛, համա անտեղի տարվեցի։
— Ընչի՞ հմար անտեղի տարվեցիր։
— Նրա հմար որ սիրուն կնիկս միտս ընկավ՝ շըշկըլեցի, տարվեցի։
— Կնիկդ ի՞նչքան սիրուն ա, որ անտեղի տարվեցիր։
Պատկերքը ծոցիցը հանում ա, շանց ա տալի։
Եբոր պատկերը տենում ա բազրգյանը, ասում ա.— Էդ իմ սիրեկանն ա, ամեն ժամանակ որ էթում եմ ձեր քաղաքը, գալիս ա իմ կուշտը, դրա հմար խի՞ իր լաց ըլնում։
— Ի՞նչ ես ասում,— ասեց,— իմ կնիկը էդ բանը չի անի, սուտ ես խոսում, ա՛րի մարջ գանք։
— Գնա՛նք։ Քառասուն բեռն իմն ա, քառասուն բեռը քունն ա, քառասուն չրաղ իմն ա, քառասուն՝ քունն ա. թե ես գնացի քու կնկա պատկերը բերեցի, քու քառասուն բեռը, քառասուն չրաղը ինձ, դու էլ ինձ նոքար, թե չբերի, իմ ունեցածը քեզ, ես քեզ նոքար։
Թե.— Լա՛վ։
Բազրգյանը վեր ա կենում, խուրջընով ոսկին վեր ա ունում, էթում. էթում ա հասնում Սումբաթի քաղաքը։ Հարցնելով, հարցնելով էթում ա տունը գտնում ա. դուռը ծեծում ա։
Ղարավաշը դուս ա գալի, ասում ա.— Գնա՛ խանըմիդ ասա՝ աղիցը նամակ եմ բերե, թող գա, տա՛մ։
Ղարավաշն էթում ա, խանըմին ասում ա, թե.— Աղիցը նամակ ա էկե։
Ասում ա.— Գնա ասա, թող տա քեզ, վեկալ բե՛։
Գալիս ա բազրգյանին ասում ա.— Տու՛, տանեմ։
Ասում ա.— Գնա, ասա, ինքը գա, իմ ձեռովը տամ իրան։
