Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/504

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Էթում ասում ա։ Խանումն ասում ա.— Ումից բերել ա, թո՛ղ տանի տա նրան, ինձ հարկավոր չի՛։

Ղարավաշը գալիս ա ասում.— Հարկավոր չի՛, ումից բերել ես. տար տո՛ւ նրան։

Ասում ա.— Ա՛ղջի, դուռը բաց արա՝, տամ քեզ։

Ղարավաշը դուռը մի քիչ բաց ա անում, աղջկանը բռթում ա, ձին քաշում ա նեքսև։

Աղջիկը վազում ա վիրև, ասում ա.— Խանո՛ւմ, ինձ բռթեց, վե քցեց, հրես գալիս ա վիրև։

Խանումն ասում ա.— Իրեք հոգի ենք, իրեքս էլ ճիպոտներով տա՛նք, դուս անենք։

Բազրգյանը որ բանձրացավ վիրև, դրանք օթախիցը դուս էկան ու տվեցին, ընքան տվեցին, որ քիթ-պռունգն արնացրին։ Բռթեցին, փիլաքաններից քցեցին ներքև։

Վեր էկավ, ձին քաշեց, գնաց: Գնաց քաղաքի մի ղրաղը, տեհավ մի առու կա, նստեց ղրաղին լվացվեց։ Իրիկվա ժամի վախտն էր, տեհավ՝ մի պառավ գալիս ա ժամիցը։

Պառավը մոտացավ, տեհավ որ քիթ ու բերանը արնոտ ա, ասեց․— Ա՛յ մարթ, էդ ի՞նչ խաբար ա։

Ասեց.— Դուսն եմ մնացե, է՛թանք ձեր տուն, ասե՛մ։

Գնացին պառավի տունը, բազրգյանը գլխի էկածը պատմեց, ասեց.— Ես պատկերըհան եմ, ուզում էի տենայի, որ պատկերը քաշեի, համա չկարացի տենայի։

Պառավն ասեց.— Արխեին կա՛ց, ես քեզ կտանեմ նրա կուշտը։

Առավոտը պառավը վե կացավ, մի էրկու բուռ ոսկի առավ բազրգյանից, գնաց խառատի կուշտը, ասեց.— Մի թեթև ըշկապ շինա՛, կեսը շուշա, ընենց ըլնի, մի մարթ նստի մեջը։

Խառատը շինեց, պառավը համբալի շըլակը տվեց, տարավ տուն, ասեց.— Բազրգյա՛ն, ա՛րի, սրա մեջը նստի, ես քեզ տանեմ էն կնեա օթախը։

Բազրգյանը մտավ ըշկապի մեջը, դուռը շինեց, տվեց համբալի շըլակը, տարավ Սումբաթենց տունը, դուռը ծեծեց, ղարավաշն էկավ, ասեց.— Գնա՛ խանըմիդ ասա, էթում եմ Երուսաղեմ, մի ըշկապ ունեմ, դնեմ ըստեղ ամանաթ, թե էկա՝ կտանեմ, թե չէկա՝ թո մնա ձեզ։

Ղարավաշը գնաց, խանըմին ասեց։