Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/507

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Եբոր աղջիկը նստեց թագավորի թախտին, թագավորություն էր անում, բազրգյանը՝ Սումբաթի ձեռը մի խոնչով փեշքաշներ տված, էկան:

Աղջիկը տեհավ, որ իրա մարդը դառել ա նոքար՝ շատ սիրտը լցվեց, ասեց.— Ի՞նչ մարդ եթ:

Բազրգյանն ասեց.— Ես բազրգյան եմ, ութսուն բեռ ունեմ, ութսոն էլ նոքար ունեմ, էկել եմ քու քաղաքը՝ ապրանքս ծախեմ, քեզ փեշքաշ եմ բերե:

Աղջիկն ասեց.— Ախար բազրգյանները քառասուն բեռ, քառասուն նոքար են ունենում, էդ ո՞նց ա, որ քունը ութսուն բեռ, ութսուն նոքար ա: Ըդքան կարողությունը մի մարդի էս երկրի էրեսին դժվար կպատահի. էս ո՞նց ա, որ ըդքան ապրանքը քունն ա, ա՛րի դուզ ասա՛։

Ասեց.— Դրուստ ա քու ասած խոսքը, թագա՛վորն ապրած կենա, էդքան ապրանքը մի մարդի չի ըլնի, մենակ,— ասեց,— էս ապրանքի կեսը էս տղինն ա:

— Ո՞նց էդ տղինն ա։

— Եբոր պատահեցինք իրար, իրար հետ նարդի հաղացինք սրան տարա, սկսեց լաց ըլնիլ, ես հարցրի, թե. «Խի՞ ես լաց ըլնում», ասեց. «Ես նրա հմար եմ լաց ըլնում, որ անտեղի տարվեցի, փա՛ռք ասսու, ինչքան ունեմ ըստեղ, հինգ ըտքամ էլ տանն ունեմ, բիրդան կնկանս պատկերը միտս ընկավ, ես ըտեղ շըշկլվեցի, տարվեցի»։ Ասեցի. «Մի կնկանդ պատկերը տենամ»։ Հանեց տեհա, շատ սիրուն էր։ Ես էլ չկարացի ուրիշ պատճառ բռնեի, ասեցի. «Քու կնիկը իմ սիրեկանն ա»: Էդ տղեն սրտի հերսիցը լաց էլավ, թե՝ «Ի՞նչ ես ասում, թե ես գիտամ, իմ կնիկը էդ բանը չի անի»: Եբոր հակառակվեց, ասեցի. «Արի՛ պայման կապենք. թե գնացի քու կնկա պատկերը բերի՝ էնա քու քառասուն բեռն էլ, քառասուն չրաղիդ հետ իմը ըլնի, դու էլ իմ նոքարը դառնաս, եբոր չբերի՝ իմ քոմմա ապրանքը քեզ իմ նոքարներով, ես էլ քեզ նոքար»։ Վե կացա, գնացի հասա Սումբաթի քաղաքը. հարցնելով֊հարցնելով գնացի տունը գտա. դուռը ծեծեցի, ղարավաշը դուս էկավ, ասեցի․ «Գնա՛, խանմիդ ասա՝ գա, նամակ եմ բերե, աղիցդ, տամ իրան»։ Գնաց էկավ, ասեց. «Տո՛ւ, ես տանեմ», ասեցի. «Չիլնի, ես իմ ձեռովը պտի տամ»: