— Էդ լա՛վ էլավ,— ասում ա,— տո՛ւր հազիր թագավորին փեշքաշ. նա էլ քեզ լա՛վ-լա՛վ փեշքաշներ կտա սրա տեղակ, ճամփու կդնի:
— Լա՛վ, ա՛յ մեր, ո՛ր ասում ես, կտանեմ։
Էս տղեն ա՝ Էգսի օրը ջանավարի կաշին վեր ա ունում, դո՛ւզ էթում դպա թագավորի ամարաթը։ Էթում ա, մննում ա նեքսև, թագավորին գլուխ տալի, փոստը աղաքին բաց անում: Թագավորը, իրա նազիր-վեզիրը էս որ չեն տենում, բերանները մնում ա բաց, թե էս ի՛նչ թավուր ջանավար ա, որ կաշին ըսե՛նց լիս ա տալի։ Թագավորը հրամայում ա՝ Ավչի-օղլուն լա՛վ-լա՛վ փեշքաշներ տան, ճամփու դնեն։
Համա նազիր-վեզիրը իրանց մտքումը շատ են թոնթորում տղի վրեն, թե. «Ո՜նց սրա պես մի ջահել տղեն կարենա թագավորին ըսենց փեշքաշ բերի, մենք չկարենանք։ Յա՜վաշ սրա գլուխը մի ընե՛նց օյին բերենք, որ ինքն էլ մնա շշմած»։
Վեր են կենում գալի թագավորին գլուխ տալի, ասում.— Թագա՛վորն ապրած կենա, էս արեգակի պես շողշողուն կաշուն պետք ա ֆլի ոսկոռներից մի ամարաթ, որ նրա հեննա սազի։— Թագավորի բեյինը կմննի էս բանը։
— Շա՛տ լավ եք ասում,— կասի,— ֆլի ոսկոռներից մի լավ ամարաթ դրուստ որ շատ լավ կըլնի. համա ո՞վ կարա բերի։
— Է՛հ, թագա՛վորն ապրած կենա,— կասեն նազիր-վեզիրը,— դրա վրա՜ էլ ես դարդ անում. էսթավուր ճրագի պես վառվող կաշի բերողի ձեռքին ի՛նչ դժվար բան ա ֆլի ոսկոռները բերիլը։ Թե բերի՝ Ավչի-օղլին կբերի, էլ մարդ չէ։
— Բա՛ս որ ըտենց ա, գնացե՛ք Ավչի-օղլուն կանչեք գա,— կասի թագավորը։
Էն սհաթը նազիր-վեզիրը կէթան, Ավչի-օղլուն կկանչեն, կբերեն թագավորի կուշտը։
Ավչի-օղլին կգա թագավորին գլուխ կտա, ընդե կկաննի։
— Տղա՛,— կասի թագավորը,— պտի էթաս ինձ հմար էնքա՜մ ֆլի ոսկոռ բերես, որ մի ամարաթ շինիլ տամ, միջին ապրեմ. կարա՞ս բերի։
— Թագա՛վորն ապրած կենա, կբերեմ, խի՛ չեմ բերի․ համա ի՛նչ որ ուզեմ՝ քու նազիր-վեզիրը քոմմա պտի տան, ռազի՞ ես։
— Ռա՛զի եմ,— կասի թագավորը,— թող քու ասածը ըլնի։
