Կնիկը հաց կերավ պրծավ, չոբանին ասեց.— Դե գնա, ոչխարդ ցվրրվել ա, հավաքա՛, բե՛։
Չոբանը գնաց ոչխարը հավաքելու, կնիկը փախավ։
Չոբանը տեհավ, որ կնիկը փախնում ա, թողաց ոչխարը, ընկավ կնկա քամակը։ Կնիկը տեհավ, որ չոբանը ընկել ա եննուցը, էն ա, պտի հասնի իրան, մի գետ կար, գնաց էդ կնիկը, ջանի դարդիցը իրան քցեց գետի մեջը։ Չոբանը էկավ տեհավ, որ կնիկ չկա, ոչխարը տարավ գեղը, տվեց տիրոնչը, ինքն ասեց.— Աշխարքը քանի շենա, պտի ընկնեմ էս կնկա եննուցը, ման գամ։
Գանք, խաբարը տանք կնկանիցը։
Դա որ ընկավ գետը, ջուրը քշեց տարավ. տարավ բանդ արեց մի ջաղացի նավի։ Ջաղացպանը մի հալիվոր մարդ էր, տեհավ, որ ջաղացի ջուրը կտրվեց, վե կացավ գնաց, տեհավ՝ մի կնիկ նավին բանդ էլած։ Բռնեց էդ կնկա թեիցը, ջրիցը դուս հանեց, տեհավ, որ էդ կնիկը հլա չի մեռե, վե կալավ, տարավ ջաղացը, էդ կնկա ուշը բերեց վրա: Կնիկը զարթնեց, տեհավ, որ ջաղացի մեջն ա, մի հալիվոր մարդ գլխավիրևը կաննած ա։
— Է՜,— ասեց,— ա՛փի, սոված եմ, մի կտոր հաց բե, ուտեմ, ըստուց դեն դու ինձ՝ հեր, ես քեզ՝ աղջիկ։
Մնաց էդ ջաղացպանի մոտին։ Քնեց. լիսը բացվեց, տեհավ մի քիսիկ ոսկի գլխատակին դրած ա։ Ընդուց դենը դառավ սովորական, օրը մի քիսիկ դլխատակիցը վեր էր ունում. ընքան կիտեց, որ հաշիվը կորավ։
Օրերի մի օրն ասեց.— Ափի՛, գնա ուստեք բե՛, ըստեղ շենլըկներ շինենք, ամբարներ շինենք, ցորեն հավաքենք։
Հալիվորը վե կացավ գնաց բազար, բռնեց՝ ֆահլեք, ուստեք, բերեց, սկսեց էդ շենլիկը շինիլ։ Շենլիկը շինեց վերջացրեց, ամբարներ շինեց, ցորեն առավ, կիտեց։ Եդով գնաց էդ կնկա հմար մի ձեռք տղամարդի շորեր առավ, բերեց, տվեց էդ կնկանը։ Կնիկը հտղտվ, դառավ մի սիրուն տղամարդ։ Մի քանի տարուց եդը սով ընկավ էդ երկրի մեջ։ Էդ կնիկը հայտնեց ամեն տեղ, թե. «Ցորեն ունեմ, բաժանում եմ, թե հարուստ, թե աղքատ, ով ուզում ա, գա տանի»։
Ձենը հասավ ըդոնց, թե ըսենց մի մարդ ցորեն ա բաժանում
